Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/257

chiwać, wyciągając uszy w stronę, wskazaną przez d‘Artagnana.
 — Proszę pana... — odezwał się Mousqueton, który, porzuciwszy konia na gościńcu, dopadł swego pana pieszo — pański Febus nie mógł wytrzymać i...
 — Cicho bądź!... — wyrzekł Porthos.
 Rzeczywiście, w tej chwili usłyszano drugie rżenie konia, przyniesione przez wiatr.
 — To o pięćset kroków przed nami... — zauważył d‘Artagnan.
 — Tak, panie — odezwał się Mousqueton — a o pięćset kroków przed nami znajduje się domek myśliwski...
 — Mousquetonie, masz pistolety? — spytał d‘Artagnan.
 — Mam je pod ręką.
 — Porthosie, weź swoje z olster.
 — Trzymam je.
 — To dobrze — odrzekł d‘Artagnan. biorąc kolejno swoje — teraz rozumiesz, Porthosie.
 — Niebardzo.
 — Jedziemy w służbie królewskiej.
 — Więc cóż?...
 — Więc w służbie królewskiej zabieramy te konie.
 — A tak — odparł Porthos.
 — A zatem od słowa — do dzieła.
 — Jest już i domek — odezwał się d‘Artagnan pocichu. — Porthosie, naśladuj mnie we wszystkiem, co będę robił.
 I skradali się od drzewa do drzewa, a w ten sposób niedostrzeżeni, dostali się na dwadzieścia kroków od domu.
 Znalazłszy się na tej odległości, zobaczyli, dzięki latarni, zawieszonej pod szopą, cztery dziarskie konie.
 Przewiązywał je lokaj. Obok leżały siodła i uzdeczki.
 D‘Artagnan zbliżył się żwawo, skinąwszy na obu towarzyszy, ażeby się trzymali o kilka kroków w tyle.
 — Kupuję te konie — odezwał się do służącego.
 Ten obrócił się zdziwiony, ale nic nie odrzekł.
 — Czyś nie zrozumiał, głupcze?... — podchwycił d‘Artagnan.
 — A gdyby nawet?... — odezwał się.
 — To dlaczego nie odpowiadasz?...
 — Bo te konie nie są do sprzedania...