Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/261

ciwnika, że, chociaż szpadą chybił ciosu, wysadził go z siodła o dziesięć kroków od konia...
 — Dokończ, Mousquetonie, dokończ!... — zawołał Porthos.
 I rzucił się naprzód, doganiając swego przyjaciela, który już puścił się dalej w pogoń.
 — I cóż?... — spytał Porthos.
 — Roztrzaskałem mu głowę... a ty?...
 — Przewróciłem go tylko, ale słyszysz...
 Rozległ się strzał z karabinu; to Mousqueton, w przejeździe, wykonywał rozkaz swego pana.
 — Wspaniale udał się początek!... — wyrzekł d’Artagnan.
 — O!... — rzekł Porthos — oto nowi gracze.
 W istocie, dwaj inni jeźdźcy ukazali się, odłączywszy się od głównej gromady, i podjechali szybko, ażeby znów zagrodzić drogę. Tym razem d‘Artagnan nie czekał już, ażeby przemówiono do niego.
 — Usuńcie się!... — zawołał pierwszy — na bok!...
 — Czego chcecie?... — dał się słyszeć głos.
 — Księcia!... — wykrzyknęli jednocześnie Porthos i d‘Artagnan.
 Odpowiedział wybuch śmiechu, lecz skończył się jękiem: d‘Artagnan przeszył śmiejącego się na wylot szpadą. Równocześnie dwa strzały złączyły się jakby w jeden; to Porthos i jego przeciwnik strzelili do siebie. D‘Artagnan obrócił się i zobaczył Porthosa przy sobie.
 — Brawo, Porthosie — rzekł — zdaje mi się, żeś go zabił?...
 — A mnie się zdaje, że trafiłem tylko konia — odrzekł Porthos.
 — No!... mój drogi, nie odrazu się zabija muchę. A!... do licha!... co to memu koniowi?...
 — Koń twój pada!... — rzekł Porthos, zatrzymując swego rumaka.
 Rzeczywiście, koń d‘Artagnana zachwiał się, pochylił potem jęknął i powalił się. Dostał on kulą w piersi od pierwszego przeciwnika d‘Artagnana. D‘Artagnan zaklął siarczyście.
 — Czy pan chce konia?... — zapytał Mousqueton.
 — Dobry sobie!... jeszcze pyta!... — krzyknął d‘Artagnan.