Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/266

 — No, a tymczasem jesteśmy sobie wrogami! Sangbleu, ktoby to mógł sobie pomyśleć!...
 D‘Artagnan nie rzeki nic, tylko westchnął. Athos spojrzał na nich i ujął ich dłonie w swoje.
 — Panowie — rzekł — to rzecz ważna i serce me tak cierpi, jak gdybyście je przeszyli nawskroś. Tak, rozłączyliśmy się, to wielka, to smutna prawda; ale jeszcześmy sobie nie wypowiedzieli wojny; możemy postawić sobie wzajemne warunki; rozmowa ostateczna jest konieczna.
 — Co do mnie, żądam jej — rzekł Aramis.
 — Ja ją przyjmuję — rzekł d‘Artagnan z dumą.
 Porthos skinął głową na znak przyzwolenia.
 — Obierzmy więc sobie miejsce spotkania — mówił dalej Athos — najdogodniejsze dla nas wszystkich i przy tem ostetniem widzeniu, określmy ściśle naszą wzajemną postawę i postępowanie.
 — Dobrze!... — rzekli trzej inni.
 — Więc jesteście mojego zdania?... — zapytał Athos.
 — Najzupełniej.
 — Zatem gdzie miejsce?...
 — Na placu królewskim, czy zgadzacie się?... — zapytał d‘Artagnan.
 — W Paryżu?
 — Tak.
 Athos i Aramis spojrzeli po sobie. Aramis skiną! głową potwierdzająco.
 — Na placu królewskim, dobrze! — rzekł Athos.
 — A kiedy?...
 — Jutro wieczorem, jeżeli chcecie.
 — O której godzinie?...
 — O dziesiątej wieczorem, zgoda?...
 — Doskonale.
 — Z rozmowy tej — rzekł Athos — wyniknie pokój, albo wojna, ale przynajmniej honor nasz, przyjaciele, będzie cały.
 — Niestety! — wyszeptał d‘Artagnan — co do nas dwóch, to honor nasz żołnierski przepadł.
 — D‘Artagnanie — wyrzekł poważnie Athos — przysięgam ci, że mi przykrość sprawiasz, myśląc o tem, kiedy ja myślę tylko o jednej rzeczy, żeśmy szpady skrzyżowali przeciw sobie. — Tak — mówił dalej, potrząsając głową