Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/273

 Pani Broussel płakała gorącemi łzami; Gerwaza rozpaczała.
 — Co to?... — zawołał ładny tęgo zbudowany młodzieniec, wpadając do pokoju.
 — Mój ojciec zraniony!...
 — Widzisz, młodzieńcze, ofiarę tyranizmu — wyrzekł Blancmensil — z miną prawdziwego spartanina.
 — O!... — rzekł młodzieniec, zwracając się ku drzwiom — biada tym, którzy cię tknęli, mój ojcze.
 — Jakóbie!... — odrzekł radca, zatrzymując go — idź lepiej po doktora, mój przyjacielu.
 — Słyszę krzyki ludu — odezwała się służąca — to zapewne Friquet prowadzi doktora; ale nie, to jakaś karata.
 Blancmensil wyjrzał oknem.
 — Koadjutor — wyrzekł.
 — Pan koadjutor!... — powtórzył Broussel: — A!... mój Boże!... zaraz!... zaraz!... pójdę go powitać.
 I radca, zapominając o ranie, chciał pobiec na spotkanie pana de Retz, jeno go Blancmensil zatrzymał.
 — O!... cóż to się stało memu drogiemu Brousselowi?... — rzekł koadjutor, wchodząc. — Mówią o zasadzce, morderstwie!... Dzień dobry, panie Blancmesnil. Wziąłem po drodze mego doktora i przywożę go z sobą.
 — O!... panie — rzekł Broussel — jakże panu wdzięczny jestem!... Tak, przewrócili mnie okrutnie i stratowali muszkieterowie królewscy.
 — Powiedz pan raczej muszkieterowie kardynała — podchwycił koadjutor — tak, Mazariniego. Ale bądź pan spokojny, każemy panu za to dobrze zapłacić, nieprawdaż, panie de Blancmesnil?
 Blancmesnil obrócił się: drzwi otworzyły się nagle, a w nich ukazał się lokaj w świetnej liberji i oznajmił:
 — Książę de Longueville!...
 — Jakto?... — zawołał Broussel — książę pan tutaj!... O!... Wasza wysokość...
 — Przychodzę westchnąć, panie — rzekł książę — nad losem naszego dzielnego obrońcy. Więc ranny jesteś, kochany radco?...
 — Gdybym nawet nim był, ozdrowiłyby mnie odwiedziny Waszej książęcej mości.
 — Jednakże cierpisz?...
 — Bardzo — odnzekł Broussel.