Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/285

 Aramis zapukał rzeczywiście do pałacu Rohanów i wkrótce ukazał się z człowiekiem, który rzekł:
 — Czy pan mi przysięgnie?
 — Masz — odrzekł Aramis, dając mu luidora.
 — O! nie chcesz przysiądz, mój szlachcicu — podchwycił odźwierny, kiwając głową.
 — Alboż można za co ręczyć!... — rzekł Aramis — zapewniam cię tylko, że na teraz ci panowie są naszymi przyjaciółmi.
 — Tak, z pewnością — wyrzekli zimno Athos, d‘Artagnan i Porthos.
 D‘Artagnan słyszał rozmowę i zrozumiał.
 — Ten człowiek chciał, ażeby Aramis mu przysiągł, iż nie idziemy bić się na placu królewskim.
 — I Aramis nie chciał przysiądz?
 — Nie.
 — To baczność.
 Athos nie tracił z oczu dwóch rozmawiających. Aramis otworzył furtkę i usunął się, ażeby przepuścić najpierw d‘Artagnana i Porthosa. D‘Artagnan, wchodząc, zawadził rękojeścią szpady o sztachety, i musiał odwinąć płaszcz. Odwijając płaszcz, odsłonił błyszczące kolby pistoletów w których zamigotał promień księżycowy.
 — Widzisz — rzekł Aramis, trzymając Athosa za ramię jedną ręką, a drugą pokazując mu arsenał, jaki d‘Artagnan miał za pasem.
 — Niestety! tak — wyrzekł Athos z głębokiem westchnieniem.
 I wszedł z kolei trzeci. Aram:s wszedł ostatni i zamknął za sobą furtkę.