Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/29

wał muru się obrywa, on spada, łamie nogę i — zamiast milczeć — krzyczy, jak wisielec. Wtedy i ja już chciałem zeskoczyć, ale było zapóźno; skaczę w same ręce łuczników, którzy mnie prowadzą do więzienia Châtelet, gdzie zasypiam na oba uszy, przekonany najzupełniej, że nazajutrz stamtąd się wydostanę. Dzień następny mija i po nim jeszcze jeden, wreszcie cały tydzień; piszę do kardynała: tego samego dnia przychodzą po mnie i prowadzą mnie do Bastylji; pięć lat już tutaj siedzę. Czy sądzisz, że to za świętokradztwo, jakie popełniłem, siadając na koniu z tyłu Henryka IV?
 — Nie, mój drogi Rocheforcie, to musi być za co innego; ale dowiesz się prawdopodobnie teraz.
 — A! tak, bo zapomniałem cię zapytać, dokąd mnie wieziesz?...
 — Do kardynała.
 — Czegóż on ode mnie chce?...
 — Nic nie wiem, bo nie wiedziałem nawet, że po ciebie jadę.
 — Niepodobna!... ty, będąc ulubieńcem?...
 — Ja, ulubieńcem!... — wykrzyknął d‘Artagnan — A! mój biedny hrabio, jestem ja teraz jeszcze biedniejszym gaskończykiem, niż wtedy, gdy cię zobaczyłem w Meung, pamiętasz, lat temu dwadzieścia dwa, niestety!...
 I ciężkie westchnienie dokończyło zdania.
 — Przecie przybyłeś po mnie, jako dowódca?
 — Bo przypadkowo znalazłem się w przedpokoju i dlatego kardynał zwrócił się do mnie tak, jakby wziął każdego innego; ale ja zawsze jestem tylko porucznikiem muszkieterów, a jeżeli, dobrze liczę, to jestem już nim od lat dwudziestu jeden.
 — No, ale przynajmniej nie przytrafiło ci się żadne nieszczęście, a to już wiele.
 — A jakież nieszczęście miało mi się przytrafić?... Jak powiada jakiś wiersz łaciński, którego zapomniałem, a nawet nigdy go dobrze nie umiałem, piorun nie uderza w doliny, a ja mój drogi jestem doliną i to jedną z najniższych.
 — Więc Mazarini zawsze jest jeszcze Mazarinim.
 — O! teraz bardziej, niż kiedykolwiek; powiadają, że się ożenił z królową.