Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/30

 — Ożenił!
 — A jeżeli nie jest jej mężem, to z pewnością jej kochankiem.
 — Oparła się Buckinghamowi, a uległa Mazarniemu!
 — O! kobiety!... — podchwycił filozoficznie d‘Artagnan.
 — Kobiety, to co innego, ale królowe!
 — E! mój Boże!... pod tym względem królowe są podwójnie kobietami.
 — A pan de Beaufort czy jeszcze siedzi w więzieniu?
 — Ciągle; dlaczego pytasz?
 — O! bo on mi był życzliwy, więc mógłby mnie wyciągnąć z biedy.
 — Prawdopodobnie ty bliższy jesteś wolności i prędzej go z biedy wyciągniesz.
 — Więc będzie wojna?
 — Tak, będzie zapewne.
 — Z Hiszpanją.
 — Nie, ale z Paryżem.
 — Co mówisz?
 — Czy słyszysz tę strzelaninę?
 — Tak, więc cóż?
 — Tak to się mieszczuchy wprawiają, zanim wezmą się do rzeczy na dobre.
 — Czy sądzisz, że można co zrobić z mieszczan?
 — Takby się zdawało, gdyby mieli wodza, któryby ich gromadki zebrał do kupy.
 — Ah! jakie to nieszczęście, że nie jestem wolny.
 — E! mój Boże!... nie rozpaczaj. Jeżeli Mazarini cię szuka, to dlatego, że cię potrzebuje, a skoro cię potrzebuje, to ci winszuję szczerze. Mnie od tylu lat nikt nie potrzebuje, to też widzisz czem jestem.
 — O! zaczekaj! zaczekaj! radzę ci!
 — Wiesz co, Rocheforcie, zrobimy układ...
 — Jaki?
 — Jesteśmy przecie dobrymi przyjaciółmi.
 — Bagatela! noszę jeszcze ślady naszej przyjaźni: trzy uderzenia szpadą!
 — Otóż jeżeli znów odzyskasz łaskę, nie zapomnij o mnie.