Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/31

 — Słowo Rocheforta, ale pod warunkiem wzajemności.
 — Zgoda, naturalnie, oto moja ręka.
 — Przy pierwszej też sposobności, gdy będziesz mógł o mnie mówić...
 — To będę mówił... a ty?...
 — Ja także.
 — Ale, a twoi przyjaciele?... czy o nich także trzeba mówić?...
 — Co za przyjaciele?...
 — Athos, Porthos i Aramis; czyżeś o nich zapomniał?
 — Prawie!
 — Cóż się z nimi stało?
 — Nic a nic nie wiem.
 — Doprawdy!
 — A tak, mój Boże! rozstaliśmy się, jak ci wiadomo; żyją, tyle tylko mogę o nich powiedzieć. Ale w którym kącie ziemi są, niech mnie djabeł porwie, czy wiem choć odrobinę. Nie, na honor! Jednego tylko mam przyjaciela, Ciebie, Rocheforcie!
 — A ten znakomity... jak nazywałeś tego chłopca, którego zrobiłem sierżantem w pułku piemonckim? — Planchet.
 — Tak, tak. Cóż się stało ze znakomitym Planchetem?
 — Zaślubił cukiernię przy ulicy Lombardyjskiej; chłopiec zawsze bardzo lubił słodycze. Teraz jest mieszczaninem paryskim i prawdopodobnie czynny bierze udział w rozruchach. Zobaczysz, że ten hultaj zostanie jeszcze jakim dygnitarzem miejskim, zanim ja się dochrapię kapitanostwa.
 — E! mój drogi d‘Artagnanie, trochę otuchy; kiedy się jest najniżej u kół, koła się obracają i człowiek znowu na wozie. Może od dzisiejszego wieczora los twój zaraz się zmieni.
 — Adieu! — wyrzekł d‘Artagnan, zatrzymując karetę.
 — Co robisz?... — zapytał Rochefort.
 — Już przybyliśmy na miejsce, a nie chciałbym, ażeby mnie widziano wysiadającego z karety od ciebie, my się niby nie znamy.
 — Masz rację. Adieu!...
 — Do widzenia; pamiętaj o obietnicy.
 I d‘Artagnan wsiadł na konia i pojechał przed eskor-