Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/317

 Nikt nie odpowiedział.
 — Otworzyć!... albo drzwi wyłamiemy!...
 Znów cisza. — Grimaud rzucił okiem dokoła i spostrzegł drąg żelazny, który przypadkiem stał w kącie; rzucił się na niego i zanim gospodarz zdołał sprzeciwić się planowi, już drzwi wyważył.
 Pokój zalany był krwią, cieknącą przez materac. Ranny nie mówił nic, tylko rzęził. Mnich uciekł.
 — Mnich!... — krzyknął gospodarz — gdzie jest mnich?...
 Grimaud podbiegł do otwartego okna, które wychodziło na podwórze.
 — Uciekł tędy!... — zawołał.
 — Tak pan sądzisz?... — zapytał gospodarz przerażony — chłopcze, zobacz-no, czy muł mnicha jest w stajni.
 — Niema go!... — zawołał ten, do którego zwrócony był rozkaz.
 Grimaud zbliżył się do rannego, patrząc na te rysy ostre i wyraziste, które mu przywodziły na pamięć wspomnienie tak straszliwe. Po chwili posępnego przyglądania się w milczeniu, wyrzekł:
 — Tak, to on...
 — Czy żyje jeszcze?... — zapytał gospodarz.
 Grimaud, nie nie odpowiedziawszy, odpiął mu surdut, ażeby zbadać serce, gdy oberżysta także przystąpił, lecz nagle obaj cofnęli się, przerażeni.
 W lewej piersi kata zatopiony był sztylet po samą rękojeść.
 — Biegnij pan po pomoc!... — rzekł Girmaud — ja zostanę przy nim.