Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/324

ROZDZIAŁ XXXVI

GRIMAUD MÓWI

 Grimaud pozostał przy kacie; gospodarz pobiegł po pomoc; oberżystka modliła się. Po chwili ranny otworzył oczy.
 — Ratunku!... — szeptał — ratunku!... O, mój Boże!... mój Boże!... czyż nie znajdę przyjaciela na świecie, który dopomoże mi żyć, albo umrzeć?...
 I z wysiłkiem podniósł rękę do piersi; ręka napotkała rękojeść sztyletu.
 — O!... — rzekł, jakby przypominając sobie.
 I opuścił rękę.
 — Odwagi — wyrzekł Grimaud — już poszli po ratunek.
 — Kto pan jesteś?... — zapytał ranny, wlepiając w Grimauda nadmiernie rozszerzone źrenice.
 — Dawny znajomy — odrzekł Grimaud.
 — Pan?...
 Ranny usiłował przypomnieć sobie twarz tego, który do niego mówił.
 — W jakich okolicznościach spotkaliśmy się?... — zapytał.
 — Przed dwudziestu laty, w nocy. Pan mój zabrał cię w Béthune i zawiózł do Armentiéres.
 — O!... teraz poznaję pana — zawołał kat — jesteś jednym z czterech lokajów.
 — Tak.
 — Skąd się pan tutaj wziąłeś?...
 — Przejeżdżałem tędy; zatrzymałem się w tej oberży, ażeby dać koniom wytchnąć. Opowiadano mi, że kat z Béthune leży tu ranny, gdy wtem krzyknąłeś pan dwukrotnie.