Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/325

Na pierwszy krzyk pośpieszyliśmy, na drugi wyważyliśmy drzwi.
 — A mnich?... — rzekł kat — czyście widzieli mnicha?...
 — Jaki mnich?...
 — Mnich, który się zamknął ze mną.
 — Nie, jego tu już nie było; zdaje się, że uciekł oknem. Czy to on cię ugodził?...
 — Tak — odrzekł kat.
 Grimaud poruszył się, ażeby wyjść.
 — Co pan chcesz uczynić?... — zapytał ranny.
 — Trzeba go ścigać.
 — Nie czyń pan tego!...
 — Czemuż to?...
 — Zemścił się... i dobrze zrobił. Teraz spodziewam się, że mi Bóg przebaczy, bo już mnie spotkała kara.
 — Wytłumacz się pan — rzekł Grimaud.
 — Ta kobieta, którą panowie wasi i wy kazaliście mi zabić...
 — Cóż ma wspólnego mnich z milady?
 — To była jego matka...
 Girmaud zachwiał się i spojrzał na umierającego okiem błędnem i jakby osłupiałem.
 — Jego matka?... — powtórzył.
 — Więc tajemnica ta jest mu znana?...
 — Miałem go za mnicha!... wyjawiłem mu ją na spowiedzi.
 — Nieszczęśliwy!... — zawołał Grimaud — któremu czoło się spociło, gdy pomyślał, jakie następstwa mieć może takie odkrycie — nieszczęśliwy!... spodziewam się, że nie wymieniłeś nikogo?...
 — Nie powiedziałem niczyjego nazwiska, bo żadnego nie znam; powiedziałem tylko, jak z domu nazywała się jego matka i po tem nazwisku ją poznał; ale wie, że stryj jego znajdował się wśród sędziów.
 I upadł wyczerpany. Grimaud chciał mu nieść pomoc i rękę zbliżył do rękojeści sztyletu.
 — Nie dotykaj mnie pan — rzekł kat — gdyby wydobyć ten sztylet, zarazbym umarł.
 Grimaud pozostał z wyciągnętą ręką; potem nagle, uderzając się pięścią w czoło, zawołał: