Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/326

 — O!... ale jeśli ten człowiek dowie się, — kim byli inni, mój pan wtedy zgubiony.
 — Śpiesz się, pan, śpiesz się — zawołał kat — uprzedź go, jeżeli żyje jeszcze, uprzedź jego przyjaciół; śmierć moja, wierzaj mi pan, nie jest jeszcze rozwiązaniem tej strasznej historji.
 — Dokąd on jechał?... — zapytał Grimaud.
 — W stronę Paryża.
 — A kto go zatrzymał?...
 — Dwóch szlachciców, udających się do armji, z których jeden nazywa się wicehrabia de Bragelonne.
 — I to ten młodzieniec przyprowadził panu mnicha?...
 — Tak.
 Grimaud podniósł oczy ku niebu.
 — Więc to wola boża! — wyrzekł.
 — Bezwątpienia — odrzekł ranny.
 Grimaud wahał się między litością, jaka mu zabraniała opuścić tego człowieka bez pomocy, a obawą, która mu nakazywała jechać natychmiast i zawieźć ostrzeżenie hrabiemu de la Fére, gdy nagle usłyszał szmer na korytarzu; niebawem wszedł oberżysta z chirurgiem, którego znaleziono nareszcie. Lekarz zbliżył się do chorego, który jakby zemdlał.
 — Trzeba najpierw wyjąć żelazo z piersi — rzekł.
 Grimaud przypomniał sobie przepowiednię, jaką uczynił ranny, i odwrócił oczy.
 Żelazo, jak powiedzieliśmy, wepchnięte było po samą rękojeść. Chirurg odsunął ubranie, rozdarł koszulę, obnażył piersi i ujął za rękojeść sztyletu. W miarę, jak go wyciągał, ranny otwierał oczy, patrząc przeraźliwie...
 Kiedy klinga wyszła już całkiem z rany, piana czerwona wystąpiła na usta rannego, potem, gdy odetchnął, fala krwi trysnęła z rany; umierający wlepił wzrok w Grimauda ze szczególnem spojrzeniem, wydal jęk stłumiony i natychmiast wyzionął ducha. Wtedy Grimaud podniósł sztylet, zalany krwią, który wszystkich przejmował wstrętem, skinął na oberżystę, ażeby za nim poszedł, zapłacił mu z hojnością, godną jego pana i dosiadł konia.
 Grimaud zamierzał z początku powrócić do Paryża, ale zastanowił się nad tem, jak bardzo zaniepokoiłby Raula swą przedłużającą się nieobecnością; przypomniał sobie, że Raul znajduje się zaledwie o milę i że w pół godzi-