Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/328

 — No, no, do stołu! — rzekł d‘Arminges, który, — jak wszyscy ludzie jego epoki, zwłaszcza w jego wieku, nie lubił wzruszeń przy jedzeniu.
 — Tak, masz pan słuszność — rzekł Raul. — No, Grimaudzie, każ sobie podać jeść, rozkazuj, co chcesz, a kiedy odpoczniesz, pomówimy ze sobą.
 — Nie, panowie, nie — odrzekł Girmaud — nie mogę się zatrzymać ani chwili, muszę wracać do Paryża.
 — Jakto! musisz wracać do Paryża? Mylisz się chyba, przecie to Olivan ma jechać, a ty zostajesz.
 — Przeciwnie, Olivan zostaje, a ja jadę. Przybyłem tu tylko, ażeby panu to oznajmić.
 — Ale skądże ta zmiana?
 — Nie mogę tego powiedzieć.
 — Wytłumacz się!
 — Nie mogę się wytłumaczyć.
 — Co takiego? cóż to za żarty?
 — Panu wicehrabiemu wiadomo, że ja nigdy nie żartuję.
 — Tak, ale wiem również, że hrabia de la Fére polecił ci zostać przy mnie, a Olivanowi powrócić do Paryża. Ja chcę stosować się do rozkazów pana hrabiego.
 — Ale nie w tych okolicznościach, proszę pana.
 — Czyżbyś zamyślał przypadkiem być mi nieposłuszny?
 — Tak, panie, tak trzeba.
 — Więc obstajesz przy swojem?
 — Tak, jadę! szczęśliwej drogi, panie wicehrrabio.
 Grimaud skłonił się i zmierzał ku drzwiom, ażeby wyjść. Raul wściekły i niespokojny zarazem podbiegł doń i zatrzymał go za ramię.
 — Grimaud — zawołał Raul — zostań, ja tak chcę.
 — To pan chcesz — rzekł Grimaud — ażebym pozwolił zabić pana hrabiego.
 Grimaud zawrócił i miał już wyjść.
 — Grimaud, mój przyjacielu — rzekł wicehrabia — tak nie odejdziesz przecie, nie zostawisz mnie tak niespokojnego. Grimaud, mów, mów na imię Nieba!
 I Raul, chwiejąc się, upadł na fotel.
 — Jedno tylko mogę panu powiedzieć, bo tajemnica, o którą mnie pan pyta, do mnie nie należy. Spotkał pan mnicha, nieprawdaż?