Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/333

 — Panie — rzekł książę, podchodząc następnie do Raula — wiem, że masz list od siostry mojej, pani de Longueville, ale widzę, że wolałeś sam mi się przedstawić, dając dobrą radę.
 — Wasza książęca mość — rzekł Raul, rumieniąc się — nie chciałem Waszej wysokości przerywać rozmowy tak ważnej, jaką wszczął z panem hrabią. Ale oto list.
 — Dobrze — odrzekł książę — dasz mi go pan później. Teraz, pomyślmy o najpilniejszej rzeczy.
 Przyprowadzono żołnierza. Był to jeden z tych żołdaków wędrownych, którzy każdemu sprzedawali swą krew. Książę spojrzał na niego z niewysłowionem niedowierzaniem.
 — Jakiej jesteś narodowości?... — zapytał książę.
 Jeniec odpowiedział kilka słów w języku cudzoziemskim.
 — O! o! zdaje się, że to Hiszpan. Czy mówisz, Grammont, po hiszpańsku?
 — Dalibóg, Wasza wysokość, bardzo mało.
 — A ja wcale nie — rzekł książę ze śmiechem — panowie — dodał, zwracając się do otaczających — czy miedzy wami mówi kto po hiszpańsku i zechce mi służyć za tłomacza?
 — Ja, Wasza wysokość — rzekł Raul.
 — A! mówisz pan po hiszpańsku?
 — O tyle przynajmniej, że, jak sądzę, będę mógł w danym razie spełnić rozkazy Waszej wysokości.
 — Jego wysokość pyta cię, jakiej jesteś narodowości — odezwał się młodzieniec, jak najczyściej po bastylsku.
 — Ich bin ein Deutscher — odpowiedział jeniec.
 — Co on, u djabła mówi?... — zapytał książę — i cóż to znowu za szwargot?
 — Powiada, że jest Niemcem, Wasza wysokość — podchwycił Raul — jednakże bardzo wątpię, bo akcent niemiecki ma zły i wymowę wadliwą.
 — Więc pan mówisz także i po niemiecku?... — zapytał książę.
 — Tak, Wasza wysokość — odpowiedział Raul.
 — Tak, że możesz go pan wypytywać w tym języku?
 — Tak, Wasza wysokość.
 — To go pan wypytaj.
 Raul rozpoczął badanie, a fakty poparły jego domysł.