Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/343

 — Że nie mam jeszcze, ale że będę jadł obiad z dwiema osobami, które mogłyby udzielić o nich wiadomości.
 — Tak mu powiedziałeś?... — rzekł Porthos — ze śmiechem na szerokiej twarzy. — Brawo! I to cię, Athosie, nie przestrasza?...
 — Nie — odrzekł Athos — ja się nie poszukiwań Mazariniego boję.
 — A czegóż ty się boisz?... — podchwycił Aramis.
 — Niczego, przynajmniej w teraźniejszości.
 — A w przeszłości — zapytał Porthos.
 — O!... w przeszłości, to rzecz inna, w przeszłości i w przyszłości.
 — Czy się boisz o swego młodego Raula? — zapytał Aramis.
 — E!... — odrzekł d‘Artagnan — nikt nie ginie w pierwszej bitwie.
 — Ani w drugiej — rzekł Aramis.
 — Ani w trzeciej — rzekł Porthos.
 — Nie — odrzekł Athos — i nie o Raula się niepokoję, bo spodziewam się, iż postępować będzie, jak szlachcic, a jeżeli zginie, będzie to nieszczęście, ale gdyby to nieszczęście go spotkało, to...
 — To cóż?... — zapytał Aramis.
 — Uważałbym to nieszczęście za karę.
 — O!... — rzekł d‘Artagnan — wiem, co chcesz przez to powiedzieć.
 — I ja również — rzekł Aramis — ale nie trzeba o tem myśleć, Athosie; co przeszło, to przeszło.
 — Nic nie rozumiem — rzekł Porthos.
 — Sprawa z Armentieres — szepnął d‘Artagnan.
 — Sprawa z Armentieres?... — zapytał tenże.
 — Milady.
 — A! tak — rzekł Porthos — doprawdy jużem o niej zapomniał.
 Athos spojrzał na niego głębokim wzrokiem.
 — Zapomniałeś o niej, Porthosie?... — rzekł.
 — Dalibóg — odrzekł Porthos — to już tak dawno.
 — Więc ta rzecz nie ciąży ci na sumieniu?
 — Dalibóg, że nie — odparł Porthos.
 — A tobie, Aramisie?
 — Czasem o niej myślę — rzek Aramis — jak o wypadku, nad którym trzeba się zastanowić.