Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/37

— 37 —

przyjaciółmi w owych czasach i walczyli przeciw mnie, ponieważ wyrządzałem im zło, jakie tylko mogłem, a oni mi się wypłacali nawzajem; ponieważ jeden z nich, z którym miałem sprawę bardziej osobistą, pchnął mnie szpadą raz jeszcze przed siedmiu laty i to po raz trzeci... na zakończenie starego rachunku.
 — O!... — wyrzekł Mazarini z zachwycającą dobrodusznością — gdybym ja znał takich ludzi.
 — O! panie kardynale, jednego z nich masz przy swych drzwiach od lat sześciu i od lat sześciu uważasz go za całkiem nieprzydatnego.
 — Któż to taki?
 — Pan d‘Artagnan.
 — Ten gaskończyk?... — zawołał Mazarini z doskonale udanem zdziwieniem.
 — Gaskończyk ten ocalił królową, a pana kardynała zmusił do przyznania się, że w sprawach zręczności, sprytu i dyplomacji był tylko żakiem.
 — Doprawdy?
 — Jak miałem zaszczyt powiedzieć Waszej ekscelencji.
 — Opowiedz mi o tem trochę, drogi panie Rochefort.
 — To bardzo trudno, panie kardynale — odrzekł szlachcic z uśmiechem.
 — To on sam mi opowie.
 — Wątpię, Wasza ekscelencjo.
 — A to dlaczego?
 — Bo tajemnica nie do niego należy; bo, jak panu powiedziałem, jest to tajemnica wielkiej królowej.
 — I on sam tego dzieła dokonał?
 — Nie, panie kardynale, miał trzech przyjaciół, trzech zuchów, którzy mu pomagali; takich zuchów, jakich pan szukał przed chwilą.
 — I ci czterej ludzie, powiadasz pan, byli z sobą w łączności?
 — Tak, jakby to był z czterech jeden tylko człowiek, tak, jakby czworo tych serc biło w jednej tylko piersi. Czego też oni nie dokazali we czterech!
 — Mój drogi, panie Rochefort, doprawdy, nie możesz sobie nawet wyobrazić, jak zaostrzasz moją ciekawość. Czy nie mógłbyś mi opowiedzieć tej historji?