Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/393

niałeś mi jedną rzecz, która mi wyszła z pamięci, tak mi pilno było opowiedzieć ci wyprawy moje: oto, zastałem u Jej Królewskiej Mości królowej Anglji jakiegoś dostojnego pana, który, gdy nazwisko twoje wymówiłem, wykrzyknął z podziwu i radości; mienił się przyjacielem twoim, zapytał mnie o adres i przyjdzie niebawem cię odwiedzić. Po akcencie poznałem, że musi być Anglikiem.
 — A!... — odezwał się Athos.
 I pochylił głowę, jakby szukając w dawnych wspomnieniach. Podniósł się nareszcie, a wzrok jego padł na mężczyznę, stojącego w napół otwartych drzwiach, który przypatrywał mu się z rozrzewnieniem.
 — Lord de Winter!... — wykrzyknął hrabia.
 — Athosie, przyjacielu mój!...
 Rzucili się sobie w ramiona, nareszcie Athos, ująwszy obie jego ręce, rzekł, pilnie się w niego wpatrując:
 — Co, tobie?... milordzie, smutny mi się wydajesz!
 — To prawda, mój przyjacielu; więcej ci jeszcze opowiem, widok twój, podwaja moje obawy.
 Raul zrozumiał, że dwaj przyjaciele mieli do pomówienia za sobą i usunął się nieznacznie.
 — A teraz, skoro jesteśmy sami — rzekł Athos — pomówmy o tobie, milordzie.
 — Dopóki jesteśmy sami, pomówmy o nas — odparł de Winter.
 — On jest tutaj...
 — Kto?...
 — Syn milady.
 Na odgłos tych słów — Athos zmarszczył brwi i rzekł głosem spokojnym:
 — Wiem o tem.
 — Wiesz?....
 — Tak. Grimaud spotkał go pomiędzy Béthune i Arras i co tchu powrócił, aby uprzedzić mnie o tem.
 — Więc Grimaud znał go?...
 — Nie, lecz był przy łożu śmierci człowieka, który go znał.
 — Kata z Béthune!... — wykrzyknął de Winter.
 — Ty wiesz o tem, milordzie?... — zagadnął zdziwiony Athos.
 — On rozstał się ze mną przed chwilą — odparł de Winter — i wszystko mi opowiedziiał. A! co za straszna scena! Czemuż razem z matką nie zdusiliśmy dziecięcia!...