Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/409

 — Co powiesz na tego nudziarza?... — zagadnął Aramis.
 — Że to parafjanin jakiś, albo szpieg, co bada.
 — I ty odpowiedziałeś mu w ten sposób?...
 — Nic mnie nie upoważniało, by odpowiedzieć mu inaczej. Grzeczny był, odpłaciłem mu tą samą monetą.
 — A jednak, gdyby to był szpieg...
 — Cóżby on miał tu do — roboty? Nie żyjemy już w czasach Richelieugo, który, za najlżejszem podejrzeniem, porty kazał zamykać.
 — To wszystko jedno, w każdym razie źle zrobiłeś, dając mu taką odpowiedź — mówił Aramis i powiódł oczami za znikającym młodzieńcem.
 — A ty — rzekł Athos — zapominasz, iż popełniłeś stokroć większą nieostrożność, wymieniając nazwisko lorda de Winter. Czy nie zauważyłeś, iż ono to zatrzymało go na miejscu.
 — Tembardziej należało mu dać odprawę, kiedy cię zagadnął.
 — Sprzeczkę miałem rozpocząć? — rzekł Athos.
 — Odkądże nabawia cię ona strachu?
 — Obawiam się jej zawsze, gdy na mnie gdzieś czekają, a sprzeczka może mi przeszkodzić w przybyciu do celu. Przyznam ci się wreszcie, że i ja byłem ciekawy przypatrzeć mu się zbliska.
 — Dlaczego?
 — Gotów jesteś mnie wyśmiać, Aramisie, ale muszę powiedzieć, iż ze strachu podlegam przywidzeniom... — Do kogo podobny wydaje ci się ten młody człowiek?
 — W pięknem, czy w brzydkiem? — zapytał Aramis ze śmiechem.
 — W brzydkiem o tyle, o ile mężczyzna podobny do kobiety być może.
 — A! przebóg, dajesz mi do myślenia — wykrzyknął Aramis. — Nie, drogi przyjacielu, to nie przywidzenie, przyznaję ci słuszność zupełną: te usta drobne i zaciśnięte, wejrzenie, zdające się podlegać rozkazom rozumu, a nigdy serca... To jakiś naturalny syn milady.
 — Ty się śmiejesz, Aramisie.
 — Z przyzwyczajenia poprostu, — gdyż zaręczam ci, iż równie, jak i ty, nie życzyłbym sobie spotkać na mojej drodze tego młodego węża.