Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/441

 — Bardzo, twój protegowany wydaje się odważny i na wszystko zdecydowany.
 — O!.. ja ręczę, że więcej nawet zdziała, niż przyrzeka.
 Proboszcz udał się za Planchetem, czekającym na schodach. Po upływie dziesięciu minut oznajmiono proboszcza od Ś-go Sulpicjusza.
 Po otworzeniu drzwi gabinetu, wpadł gwałtownie hrabia de Rochefort.
 — Co widzę!... to..ty, hrabio kochany?... — rzekł Gondy, podając mu rękę.
 — Zdecydowałeś się nareszcie, monsiniorze? — zapytał Rochefort — toż sprawimy bal Mazariniemu.
 — Mam nadzieję.
 — Kiedyż się taniec rozpocznie?...
 — Zaproszenia rozesłane na noc dzisiejszą, — rzekł koadjutor — lecz muzyka zagra dopiero jutro rano.
 — Rachuj na mnie, mam przyobiecanych pięćdziesięciu żołnierzy, przez kawalera d‘Humieres, w razie gdybym ich potrzebował.
 — Dobrze, kochany Rocheforcie; ale to nie wszystko jeszcze. Coście zrobili z panem de Beaufort?...
 — Jest w okolicy Vendôme, gdzie oczekuje na moje wezwanie, aby wrócić do Paryża.
 — Pisz do niego, że nadszedł czas... lecz niech się śpieszy; bo, jak tylko lud paryski zbuntuje się przeciw Mazariniemu, dziesięciu najmniej książąt znajdzie się na dowódców; jeżeli będzie się ociągał, zastanie miejsce zajęte.
 — Czy mogę pisać w waszem imieniu?...
 — Możesz.
 — Oddasz mu władzę?...
 — Podczas wojny tak; — lecz w polityce....
 — Nie uznajesz go za zdolnego?...
 — Musi mi pozwolić samemu wytargować kapelusz kardynalski.
 — Koniecznie tego pragniesz?...
 — Ponieważ zmuszono mnie nosić kapelusz, którego kształt przeciwny jest mojej naturze — rzekł Gondy — pragnę, aby przynajmniej ten kapelusz był czerwony.
 — Nie trzeba sprzeczać się o gusty i kolory — rzekł Rochefort ze śmiechem — pewny jestem, że przystanie.