Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/45

lowa — to dziecko jeszcze... i nie może on wiedzieć, ile ma panu do zawdzięczenia.
 Kardynał uśmiechnął się.
 — Ale — mówiła dalej królowa — przyszedłeś pan zapewne w jakiejś ważnej sprawie. Cóż takiego?...
 Mazarini usiadł, a raczej rozłożył się na szerokim fotelu i rzekł tonem smętnym:
 — Ha!... Zapewne wkrótce będziemy musieli się rozstać, chyba, że przywiązanie do mnie posuniesz, pani, aż do towarzyszenia mi do Włoch.
 — A to dlaczego? — zapytała królowa.
 — Ponieważ, jak mówi Tisbé w operze: „By zburzyć wasze szczęście, świat cały spiskuje“.
 — Żartujesz pan — rzekła królowa, usiłując odzyskać choć nieco dawną godność.
 — Niestety nie, pani — odrzekł Mazarini — nie żartuję bynajmniej; prędzej gotówem płakać, a doprawdy byłoby dość powodów, bo, zapamiętaj pani dobrze: „By zburzyć wasze szczęście, świat cały spiskuje“. A ponieważ pani stanowisz cząstkę świata, otóż powiadam, że pani także mnie opuszczasz?
 — Kardynale!
 — A tak!... mój Boże!... czyż nie widziałem, jak pani niedawno uśmiechałaś się bardzo łaskawie do księcia Orleańskiego, a raczej na to, co on wtedy mówił.
 — A cóż on do mnie mówił?
 — Mówił pani, że Mazarini jest tutaj kamieniem obrazy i że, jeżeli on się wyniesie, wszystko pójdzie dobrze.
 — A cóż miałam uczynić?
 — O! pani, zdaje mi się, że jesteś królową.
 — Ładna królewskość! na łasce pierwszego lepszego pisarka z pałacu lub pierwszego lepszego szlachetki.
 — Jednakże pani jesteś dość silna, ażeby móc od siebie oddalić ludzi, którzy ci się nie podobają.
 — To jest takich, jacy się panu nie podobają — odpowiedziała królowa.
 — Mnie?
 — A tak. Któż oddalił panią de Chevreuse, która przez lat dwanaście prześladowana była pod innemi rządami?
 — To intrygantka! chciała ona prowadzić przeciw mnie spiski, rozpoczęte przeciw Richelieu‘mu!
 — Kto oddalił panią de Hautefort, tę wzorową przy-