Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/454

 — Brawo! — szepnął d‘Artagnan Porthosowi — dobrze odpowiedziane.
 — Powiedz pan zatem, — rzekła królowa, przygryzając usta — powiedz pan, czego lud mój pragnie?
 — By wrócono mu Broussela, Najjaśniejsza pani.
 — Nigdy! — zawołała królowa, — nigdy!
 — Zaniosę odpowiedź królowej tym, co na nią czekają — rzekł la Meilleraie i cofnął się do drzwi.
 — Zostań pan, nie chcę, aby sądzono, że parlamentuję z buntownikami.
 — Pani, ja dałem słowo...
 — To ma znaczyć?...
 — Że, jeśli nie każesz mnie pani aresztować, to będę zmuszony pójść do nich.
 Oczy Austriaczki ciskały błyskawice.
 — O! jeżeli tylko o to chodzi, — rzekła — nie obawiaj się, nie takich, jak ty, aresztowałam... Guitaut!
 Mazarini podbiegł do królowej.
 — Pani! — wyrzekł, — gdybym się ośmielił dać ci radę...
 — Cóż masz na myśli?
 — Przywołać pana koadjutora.
 — Tego haniebnego burzyciela! — zawołała królowa. — To on zrobił całe to powstanie.
 — Właśnie dlatego, że podburzył, może uspokoić...
 — O! trafia się dobra sposobność, — zawołał Comminges, który stał przy oknie i wyglądał, — pan koadjutor jest właśnie przed pałacem i błogosławi lud.
 Królowa pobiegła do okna.
 — A! to prawda, rzekła, widzicie go, co za hipokryta!...
 — Widzę tylko, — rzekł Mazarini, — że choć jest koadjutorem, wszyscy padają na kolana przed nim, a gdybym ja był na jego miejscu, to chociaż jestem kardynałem, rozszarpanoby mnie w kawały. Obstaję tedy przy mojem życzeniu (Mazarini nołożył nacisk na to słowo), żeby Wasza Królewska Mość przywołała koadjutora.
 Królowa myślała przez chwilę, nareszcie podniósłszy głowę do góry:
 — Panie marszałku, — wyrzekła, — idź i przyprowadź mi koadjutora.
 — Co mam powiedzieć ludowi? — zapytał marszałek.