Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/461

 Wywalono bramę, rozległy się okrzyki zadowolenia. mD‘Artagnan wziął szpadę do ręki i dał znak Porthosowi, aby to samo uczynił.
 — Ratuj królową! — wołał Mazarini, zwracając się do koadjutora.
 Gondy poskoczył i otworzył okno; Loviere na czele conajmniej czterech tysięcy ludu stał na dziedzińcu.
 — Ani kroku dalej! — zawołał, — królowa podpisuje rozkaz!
 — Co mówisz? — zawołała królowa.
 — Prawdę świętą, pani, — rzekł Mazarini, podając jej papier i pióro, tak potrzeba. A cicho dodał — podpisz Anno, proszę cię!... rozkazuję!...
 Królowa padła na krzesło, ujęła pióro i podpinała. Lud, powstrzymany przez Loviera, stał na miejscu, lecz nie przestawał wydawać okrzyków niezadowolenia.
 Królowa podpisała, co następuje:
 „Dozorca więzienia Saint-Germain wypuści na wolność radcę Broussela“, następnie położyła podpis.
 Koadjutor śledził ruchy królowej; gdy ujrzał podpis, schwycił papier, powrócił do okna i ukazał go zgromadzonym.
 — Oto jest rozkaz! — zawołał.
 Zdawało się, że cały Paryż wydał jeden wielki okrzyk radości; poczem wołano: Niech żyje koadjutor!
 — Niech żyje królowa!... — zawołał koadjutor.
 Kilka zaledwie głosów odpowiedziało. Prawdopodobnie Gondy umyślnie tak zawołał, aby dowieść Austrjaczce, jak mało jest popularna.
 — Masz, czego chciałeś, panie Gondy — rzekła królowa — odejdź teraz, zostaw mnie samą.
 — Gdy usługi moje będą potrzebne — rzekł koadjutor z ukłonem — Jej Królewska Mość wie dobrze, że jestem zawsze na rozkazy.
 Królowa skinęła głową. Gondy wyszedł.
 — Przeklęty klecho!... — zawołała Anna, grożąc pięścią — każę ci kiedyś wypić wszystką żółć, jaką mi dziś ulałeś.
 Mazarini chciał się do niej przysunąć.
 — Zostaw mnie!... — rzekła — nie jesteś mężczyzną!
 Wyszła z salonu.
 — To ty nie jesteś kobietą — mruknął Mazarini.