Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/466

gdy, pukanie ciche dało się słyszeć u drzwi, prowadzących do apartamentów królowej. Kardynał podniósł się i poszedł otworzyć.
 — Co pani jest — zapytał niespokojnie — masz minę strasznie wyzywającą?
 — Tak, Giulio — odrzekła — dumna jestem i szczęśliwa, albowiem znalazłam sposób zgniecenia hydry.
 — Wielkim dyplomatą jesteś, moja królowo — rzekł Mazarini — cóż to za sposób?
 I ukrył pod biały arkusz papieru list, który pisał.
 — Chcą mi odebrać króla, czy wiesz o tem?... — mówiła królowa.
 — Tak niestety, a mnie chcą powiesić.
 — Nie dostaną króla.
 — A mnie nie powieszą... mam błogą nadzieję.
 — Posłuchaj: wykradnę im syna i siebie i ciebie ze mną; to, co się stanie, zmieni zupełnie postać rzeczy i dlatego chcę, aby się stało w tajemnicy. Nikt wiedzieć nie będzie prócz mnie, ciebie i jeszcze trzeciej osoby.
 — Kto jest tą trzecią osobą?
 — Książę.
 — Więc przyjechał, więc to prawda, co mi doniesiono? Widziałaś się z nim?...
 — Rozstaliśmy się właśnie.
 — Czy obiecał pomagać?
 — Sam mi to poradził.
 — A Paryż?
 — Ogłodzi go i zmusi do zdania się na łaskę i niełaskę.
 — Pomysł doskonały, jest jednak jedna przeszkoda.
 — Jaka?
 — Niepodobieństwo.
 — Próżne słowo. Niema nic niepodobnego.
 — W projekcie...
 — W wykonaniu. Czy mamy pieniądze?
 — Trochę — rzekł Mazarini w obawie, ażeby Anna nie zechciała przypadkiem czerpać z jego szkatuły.
 — A mamy wojsko?
 — Pięć do sześciu tysięcy ludzi.
 — A odwagę mamy?
 — Bardzo dużo...
 — Zatem łatwiej pójdzie, niż myślałam. O! Giulio, czy