Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/467

pojmujesz radość moją? Paryż, ohydne miasto, budzi się pięknego poranku, pozbawione królowej i króla; opasane, oblężone, oglodzone, na całą obronę i pociechę zostanie mu głupi parlament i koadjutor na krzywych nogach!
 — Ślicznie! pięknie!... — rzekł Mazarini — widzę już cudowny efekt, tylko nie widzę sposobu wyjścia do niego.
 — Ja znajdę go! ja! rozumiesz?
 — A wiesz, co to znaczy? To wojna domowa, — straszna, zaciekła, nieubłagana.
 — Tak, wiem, że to taka wojna — rzekła Anna Austrjacka — o tak, wiem o tem i chcę zamienić miasto buntownicze w gruzy; pragnę ogień krwią stłumić; pragnę, aby przykład straszny uwiecznił zbrodnię i karę. Paryż!... o!... ja go nienawidzę, brzydzę się nim...
 — Śliczna Anno, stałaś się krwi chciwą!... Miarkuj się jednak, nie żyjemy w epoce Malatestów i Castrucich Castracanich; utną ci główkę, moja piękna królowo, a szkoda byłaby jej wielka.
 — Żartujesz, jaki widzę.
 — Nie żartuję wcale... walka z narodem całym jest niebezpieczna; wspomnij Karola I-go, źle z nim jest, bardzo źle...
 — Jesteśmy we Francji, a jam hiszpanka.
 — Tem gorzej, per Bacco, tem gorzej; wolałbym, żebyś francuzką była, i ja także... mniejby nas nienawidzono.
 — Zgadzasz się jednak na mój projekt?...
 — Tak, jeżeli wykonalny.
 — Ja ci zaręczam; przygotuj się do wyjazdu...
 — Ja zawsze gotów jestem; tylko, jak wiesz o tem, nigdy nie wyjeżdżam... i teraz pewnie będzie, jak zawsze...
 — A ze mną razem czy pojedziesz?...
 — Spróbuję.
 — Śmierci się równają te twoje wieczne obawy, Giulio czegóż ty się boisz?...
 — Bardzo wielu rzeczy.
 — Jakich naprzykład?...
 Oblicze Mazariniego straciło wyraz szyderczy, głęboki smutek malował się na niem, gdy zaczął mówić:
 — Anno, ty jesteś kobietą, i jako taka, możesz bezkarnie ubliżać mężczyznom: zarzucasz mi tchórzostwo, a jednak mniej się obawiam, niż ty sama, ponieważ nie myślę uciekać. Przeciw komu krzyczano?... Kogo chciano wie-