Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/473

 — Bo mnie wprowadzono bocznemi schodami.
 Mazarini wiedział, że nie łatwo było wydobyć od d‘Artagnana tego, czego nie chciał powiedzieć; dlatego, jak na teraz, zrzekł się wykrycia tajemnicy, jaką się otaczał gaskończyk.
 — To pomówmy o moich interesach — rzekł kardynał — skoro pan nie chcesz nic mówić o swoich. Czy pana nie zatrzymuje nic w Paryżu?
 — Mógłby mnie zatrzymać tylko najwyższy rozkaz.
 — To dobrze. Trzeba ten list oddać pod wskazanym adresem.
 — Pod adresem... Wasza Eminencjo? Ależ na kopercie niema żadnego adresu.
 Rzeczywiście wierzchnia strona koperty — nie była zapisana wcale.
 — Tak podchwycił Mazarini — ale to jest podwójna koperta.
 — Rozumiem, mam zedrzeć pierwszą dopiero wtedy, gdy przybędę na miejsce.
 — Doskonale. Bierz pan i jedź. Masz pan przy sobie przyjaciela, pana du Vallon, ja bardzo go lubię, zabierzesz go z sobą.
 — O! do djabła!... — pomyślał d‘Artagnan — wie, żeśmy słyszeli jego rozmowę wczorajszą i chce nas oddalić z Paryża.
 — Czy się pan wahasz?... — zapytał Mazarini.
 — Nie, Wasza Eminencjo, jadę natychmiast. Ale chciałbym tylko...
 — Co takiego?
 — Ażeby Wasza Eminencja poszedł do królowej.
 — Kiedy?
 — Natychmiast.
 — I po co?
 — Ażeby jej powiedzieć tylko te słowa: Posyłam pana d‘Artagnana tam i tam; kazałem mu jechać natychmiast.
 — A widzisz pan — rzekł Mazarini — widziałeś się z królową.
 — Miałem zaszczyt powiedzieć Waszej Eminencji, że musiało zajść jakieś nieporozumienie.
 — Czy mogę się ośmielić powtórzyć mą prośbę Waszej Eminencji.
 — Dobrze, idę już... zaczekaj tu na mnie.