Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/477

 — Najgodniejszy ze wszystkich, mój przyjacielu, skoro do ciebie się udaję.
 — Otóż — rzekł d‘Artagnan — wyznaję, Wasza Eminencjo — że oddawna oczekuję takiej sposobności. Niech pan raczy więc powiedzieć mi jak najprędzej, co ma do powiedzenia.
 — Otóż, mój drogi mości d‘Artagnanie — podchwycił Miazarini — będziesz miał tego wieczora w swem ręku losy państwa.
 Zamilkł.
 — Niech Wasza Eminencja raczy dać mi bliższe wyjaśnienia... czekam.
 — Królowa postanowiła wraz z królem odbyć małą podróż do Saint-Germain.
 — O! o! — odrzekł d‘Artagnan — to znaczy, że królowa chce opuścić Paryż.
 — Pojmujesz pan — kaprys kobiecy?..
 — Tak, pojmuję to bardzo dobrze — rzekł d‘Artagnan.
 — Po to wezwała cię do siebie dziś zrana i kazała ci przyjść o piątej.
 — I trzebaż mi było aż przysięgać, że nikomu nie powiem o tej schadzce!... — wyszeptał d‘Artagnan. — Oj! kobiety!... choćbyście nawet były królowemi, zawsze pozostaniecie kobietami.
 — Czyżbyś przeciwny był tej małej wycieczce, drogi mości d‘Artagnan?... — zapytał Mazarini niespokojnie.
 — Ja, Wasza Eminencjo!... — odrzekł d‘Artagnan — a to dlaczego?...
 — Bo wzruszasz ramionami!...
 — To już taki mój sposób mówienia!...
 — Więc pochwalasz tę podróż?...
 — Nie pochwalam, ani też ganię, Wasza Eminencjo, czekam tylko na rozkazy.
 — To dobrze. Na pana właśnie zwróciłem oczy, ażeby przewieźć króla i królowę do Saint-Germain?...
 — A to łajdak!... — rzekł do siebie d‘Artagnan.
 — Widzisz więc dobrze — podchwycił Mazarini — że, jak powiedziałem, losy państwa znajdują się w twojem ręku.
 — Tak, Wasza Eminencjo, i czuję całą odpowiedzialność tego obowiązku.
 — Przyjmujesz pan jednak?...