Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/478

 — Ja przyjmuję zawsze.
 — Czy uważasz pan tę rzecz za możebną?...
 — Wszystko jest możebne.
 — Czy spodziewasz się pan być napadnięty w drodze?...
 — Bardzo być może.
 — A cóż pan w takim razie uczynisz?...
 — Przejadę mimo tych, którzy mnie zaczepią.
 — A jeżeli mimo nich nie będziesz mógł jechać?...
 — Tem gorzej dla nich, to po nich przejadę.
 — I dowieziesz pan całych króla i królowę do Saiint-Germain.
 — Tak.
 — Przysięgasz pan na swe życie?
 — Na swe życie.
 — Bohaterem jesteś, mój drogi!... — rzekł Mazarini, spoglądając na muszkietera z zachwytem.
 D‘Artagnan uśmiechnął się.
 — A co ze mną?... — rzekł Mazarini, po chwili milczenia, patrząc na d‘Artagnana badawczo.
 — Takto, co z Waszą Eminencją?
 — Tak, gdybym i ja chciał pojechać?
 — To byłoby trudniej.
 — Dlaczego? — Wasza Eminencja może być poznany.
 — Nawet w tem przebraniu?... — spytał Mazarini.
 I podniósł płaszcz, przykrywający fotel, na którym leżało całe ubranie jeźdźca szare-perłowe, z pasmanterją srebrną.
 — Jeżeli Wasza Eminencja się przebierze, to chyba prędzej.
 — A!... — rzekł Mazarini, oddychając.
 — Ale należałoby tylko, żeby Wasza Eminencja czynił to samo, co nam zalecał w podobnym wypadku.
 — A cóż należałoby czynić?
 — Krzyczeć: Precz z Mazariniem!
 — To będę krzyczał.
 — Po francusku... i to dobrze po francusku; niech Wasza Eminencja zwraca uwagę na wymawianie; w Sycylji zabito sześć tysięcy andegaweńczyków jedynie dlatego, że mieli zły akcent włoski. Strzeż się, Wasza Eminencjo, ażeby francuzi nie zemścili się na panu za nieszpory sycylijskie.