Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/483

 — Tak, dla Waszej Eminencji, lecz nie dla królowej.
 Mazarini przygryzł sobie wargi.
 — Więc — rzekł — jak będziemy działali?...
 — Niech Wasza Eminencja już mnie to pozostawi.
 — Ale...
 — Albo niech tem wszystkiem zajmie się kto inny — podchwycił d‘Artagnan, odwracając się tyłem.
 — O!... — szepnął do siebie Mazarini — zdaje mi się, że się wynosi i zabiera djament.
 Zawołał go więc.
 — Mości d‘Artagnanie, kochany mój mości d‘Artagnanie!... — rzekł głosem pieszczotliwym.
 — Wasza Eminencjo?...
 — Czy ręczysz mi za wszystko?...
 — Za nie nie ręczę; zrobię, jak będę mógł najlepiej.
 — Tak będziesz mógł najlepiej...
 — Tak.
 — No, to powierzam się tobie.
 — Bardzo szczęśliwie — rzekł d‘Artagnan do siebie.
 — Będziesz pan tu więc o godzinie wpół do dziesiątej?
 — I zastanę Waszę Eminencję gotowym?...
 — Naturalnie, zupełnie już gotowym.
 — Zatem rzecz ułożona. A teraz czy Wasza Eminencja pozwoli mi zobaczyć się z królową?...
 — Po co?...
 — Chciałbym otrzymać rozkazy z ust własnych Jej Królewskiej Mości.
 — Poleciła mi, ażebym ja dał je panu.
 — Mogła o czem zapomnieć?...
 — Pragniesz pan koniecznie ją widzieć?
 — To niezbędne, Wasza Eminencjo!...
 Mazarini zawahał się na chwilę; d‘Artagnan pozostał niewzruszony w swem postanowieniu.
 — No — odrzekł Mazairini — to pana zaprowadzę, ale ani słówka o naszej rozmowie.
 — To, co powiedziane było między nami, nas tylko obchodzi. Wasza Eminencjo — odrzekł d‘Artagnan.
 — Przysięgasz mi pan, że będziesz niemy?...
 — Ja nie przysięgam nigdy, Wasza Eminencjo. Mówię tak lub nie, a ponieważ jestem szlachcicem, dotrzymuję słowa.