Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/484

 — To widzę, iż trzeba ci zaufać bez żadnych zastrzeżeń.
 — Tak będzie najlepiej, niech mi wierzy Wasza Eminencja.
 — Więc chodź pan za mną — rzekł Mazarini.
 Mazarini wprowadził d‘Artagnana do modlitewni i kazał mu zaczekać. W pięć minut później zjawiła się królowa w odświętnym stroju. Wyglądała teraz na lat trzydzieści pięć zaledwie i była zawsze jeszcze piękna.
 — To pan, panie d‘Artagnan — odezwała się z wdzięcznym uśmiechem — dziękuję, żeś nalegał na widzenie się ze mną.
 — Błagam przebaczenia Waszą Królewską Mość — odrzekł d‘Artagnan — ale chciałem otrzymać rozkazy z jej ust własnych.
 — Wiadomo panu, o co chodzi?...
 — Tak, pani.
 — Przyjmujesz pan to polecenie, które ci powierzam?...
 — Z wdzięcznością.
 — To dobrze, bądź pan tutaj o północy.
 — Będę.
 — Panie d‘Artagnan — rzekła królowa — zbyt dobrze znam pańską bezinteresowność, abym ci miała mówić o wdzięczności w tej chwili; ale, przysięgam ci, nie zapomnę tej drugiej przysługi, jak zapomniałam o pierwszej.
 — Waszej Królewskiej Mości wolno jest pamiętać i zapominać, i nie wiem, o czem chce mówić...
 D‘Artagnan skłonił się.
 — Idź, panie — rzekła królowa z najczarowniejszym uśmiechem — idź a powróć o północy.
 Skinęła mu ręką na pożegnanie i d‘Artagnan oddalił się, lecz, oddalając się u dołu portjery, z poza której weszła królowa spostrzegł koniuszek aksamitnego trzewika.
 — Dobryś — rzekł — Mazarini podsłuchiwał, chcąc się przekonać, czy go nie zdradzam. Doprawdy ten hultaj włoski nie wart, ażeby mu służył porządny człowiek.
 Pomimo to d‘Artagnan stawił się punktualnie na schadzkę. O godzinie pół do dziesiątej wchodził już do przedpokoju. Bernouin czekał i zaraz go wprowadził. Zastał kardynała, ubranego po cywilnemu.
 Bardzo dobrze wyglądał w tym kostjumie; blady był jednak bardzo i trząsł się trochę.