Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/486

 Kardynał otarł czoło chustką i razejrzał się dokoła. Po lewej stronie zobaczył Porthosa, po prawej d‘Artagnana; każdy strzegł jednych drzwiczek, każdy służył mu za fortyfikację obronną. Na ławce z przodu leżały dwie pary pistoletów, jedna para przed Porthosem, druga przed d‘Artagnanem, a nadto obaj przyjaciele mieli każdy przy sobie szpadę.
 O sto kroków od pałacu królewskiego patrol zatrzymał karetę.
 — Kto jedzie?... — zapytał dowódca.
 — Mazarini!... — odpowiedział d‘Artagnan, wybuchając śmiechem.
 Kardynałowi włosy powstały na głowie. Koncept spodobał się wielce mieszczanom, którzy, widząc karetę bez herbów i bez eskorty, nigdyby nie byli uwierzyli w prawdę tak śmiałego żartu.
 — Szczęśliwej podróży!... — zawołali.
 I przepuścili karetę.
 — Cóż Wasza wysokość myśli o tej odpowiedzi?... — spytał d‘Artagnan.
 — To spryt!... — zawołał Mazarini.
 — A!... — wtrącił Porthos — już rozumiem...
 Pośrodku ulicy Małe Pole drugi patrol zatrzymał karetę.
 — Kto jedzie?... — zawołał dowódca patrolu.
 — Niech się Wasza wysokość między nas schowa — rzekł d‘Artagnan.
 I Mazarini tak się wcisnął między dwóch przyjaciół, że znikł prawie, zasłonięty przez nich.
 — Kto jedzie?... — podchwycił ten sam głos niecierpliwie.
 I d‘Artagnan usłyszał, jak się z przodu rzucono ku koniom. Wychylił się napół z karety.
 — Hej! Planchet!... — zawołał.
 Dowódca patrolu zbliżył się: był to rzeczywiście Planchet.
 — Jakto!... — zawołał Planchet — to pan?
 — A! mój Boże! to ja, mój kochany przyjacielu. Poczciwy Porthos dostał pchnięcie szpadą i odwożę go do domu jego wiejskiego w Saint-Cloud.
 — O! doprawdy? — rzekł Planchet.
 — Porthosie — podchwycił d‘Artagnan jeżeli mo-