Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/488

 — Hej! woźnico, galopem!
 Woźnica podniósł bat.
 — Ani kroku dalej — wyrzekł ów człowiek, wyglądający na dowódcę wojsk — albo podetnę łydki koniom.
 — O! to byłaby szkoda — rzekł Porthos — te zwierzęta kosztują mnie po sto pistolów.
 — Zapłacę je panu po dwieście — syknął Mazarini.
 — Tak, ale jak im podetną nogi, to nam zetną głowy.
 — Jeden podchodzi już z mojej strony — rzekł Porthos — czy mam go zabić?
 — Tak, uderzeniem pięści, jeżeli możesz; ognia damy tylko w ostateczności.
 — Mogę — odrzekł Porthos.
 — Hej! Sami przyjdźcie otworzyć — rzekł d‘Artagnan do człowieka z kosą, już biorąc jeden z pistoletów i gotując się do uderzenia kolbą.
 Człek z kosą zbliżył się. W miarę, jak się zbliżał, d‘Artagnan, ażeby mieć ruchy swobodniejsze, wychylił się nawpół przez drzwiczki, a oczy jego zatrzymały się na tym żebraku, którego oświetlił blask jednej z latarek. Widocznie poznał on muszkietera, bo naraz wielce zbladł; widocznie i d‘Artagnan go poznał, bo włosy powstały mu na głowie.
 — Pan d‘Artagnan!... — zawołał tenże, cofając się o krok — pan d‘Artagnan!... przepuścić! Może i d‘Artagnan miał się już odezwać, gdy wtem rozległ się odgłos, jakby obucha, uderzającego w łeb wołu; to Porthos ugodził swego napastnika. D‘Artagnan obrócił się i zobaczył nieszczęśnika, leżącego tuż.
 — Co koń wyskoczy!... — zawołał do woźnicy. — Gnaj! pędź!
 Woźnica zaciął konie siarczyście. Szlachetne rumaki skoczyły i słyszeć się dały krzyki jakby przewracanych ludzi. Potem uczucie podwójne wstrząśnienie, koła przeszły po jakiemś ciele miękkiem i okrągłem. Na chwilę wszystko ucichło. Kareta wyjechała za bramę.
 — Do Cours-la-Reine!... — zawołał d‘Artagnana do woźnicy.
 Poczem, zwracając się do Mazariniego, rzekł:
 — Teraz Wasza wysokość może zmówić pięć Ojcze nasz i pięć Zdrowaś Marja na podziękowanie Bogu za ocalenie.