Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/495

wieczora wyświadczy on nam wielką przysługę. — Młody król spojrzał na oficera wielkiem dumnem okiem i powtórzył:
 — Pan d‘Artagnan!
 — Tak, mój synu.
 Młody król podniósł zwolna drobną rączkę i podał ją muszkieterowi; ten przykląkł i ucałował ją.
 — Pan d‘Artagnan — powtórzył Ludwik — dobrze, pani.
 W tej chwili dał się słyszeć, jakby zbliżający się zgiełk.
 — Co to?... — odezwała się królowa.
 — O! o!... — odpowiedział d‘Artagnan, nadstawiając ucho delikatne i wytężając wzrok inteligentny — to lud tak hałasuje.
 — Trzeba uciekać — rzekła królowa.
 — Wasza Królewska Mość powierzyła mi kierownictwo w tej sprawie, trzeba zostać i dowiedzieć się, czego lud chce.
 — Panie d‘Artagnan!...
 — Odpowiadam za wszystko.
 Nic się tak prędko nie udziela, jak ufność.
 Królowa, pełna siły i odwagi, odczuwała w najwyższym stopniu te dwie cnoty w innych.
 — Czyń pan, jak chcesz — rzekła — zdaję się na pana.
 — Czy Wasza Królewska Mość pozwoli mi w całej sprawie dawać rozkazy w jej imieniu?
 — Rozkazuj pan?
 — Czegóż chce ten lud?... — zapytał król.
 — Zaraz się dowiemy, Najjaśniejszy Panie.
 I wyszedł szybko z pokoju. Wrzawa wzmagała się coraz bardziej, zdawało się, że już ogarnia cały pałac królewski. Słychać było niezrozumiale krzyki.
 Król, napół ubrany, królowa i Laporte — pozostali na miejscu, nadsłuchując i czekając. Comminges, który tej nocy był na straży w pałacu królewskim, nadbiegł; miał około dwustu ludzi na dziedzińcach i w stajniach; oddawał ich do rozporządzenia królowej.
 — I cóż?... — zapytała Anna Austrjacka, widząc powracającego d‘Artagnana — i cóż?
 — Rozeszła się pogłoska, że królowa opuściła pałac królewski, zabrawszy króla, i lud chce się przekonać, że tak nie jest, albo grozi zburzeniem pałacu.