Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/496

 — O! tego już za wiele — rzekła królowa — ja im pokażę, że nie odjechałam.
 D‘Artagnan zobaczył z wyrazu twarzy królowej, że ma wydać jakiś rozkaz gwałtowny.
 Zbliżył się do niej i rzekł pocichu:
 — Czy Wasza Królewska Mość mi ufa?
 Na ten głos drgnęła.
 — Tak, panie, ufam ci zupełnie — rzekła — mów.
 — Czy królowa raczy się stosować do mych rad?
 — Mów pan.
 — Niech Wasza Królewska Mość odprawi pana de Comminges i każe mu się zamknąć ze swymi ludźmi w koszarach i w stajniach.
 Comminges spojrzał na d‘Artagnana tym zazdrosnym wzrokiem, z jakim każdy dworak patrzy na wzrastającego nowego faworyta.
 — Słyszałeś, Comminges — rzekła królowa.
 D‘Artagnan podszedł ku niemu ze zwykłą bystrością i zauważył to niespokojne spojrzenie.
 — Panie Comminges — rzekł do niego — wybacz mi, obaj służymy królowej, nieprawdaż? Na mnie przyszła kolej być użytecznym, nie zazdrość mi pan.
 Comminges skłonił się i wyszedł.
 — Ha!... — rzekł do siebie d‘Artagnan — o jednego nieprzyjaciela mam więcej.
 — A teraz — rzekła królowa, zwracając się do d‘Artagnana — lud chce widzieć króla; potrzeba, aby go zobaczył.
 — Jakże ma go zobaczyć?
 — Gdzie? na balkonie?
 — Nie; pani, tutaj w łóżku śpiącego.
 — O! Wasza Królewska Mość! pan d‘Artagnan ma najzupełniejszą rację!... — zawołał Laporte.
 Królowa zastanowiła się i uśmiechnęła, jak kobieta, której przebiegłość nie jest obcą.
 — W istocie — szepnęła.
 — Panie Laporte — rzekł d‘Artagnan — wyjdź pan poza bramę pałacową i oświadcz ludowi, że będzie zaspokojony i że za pięć minut nietylko ujrzy króla, ale zobaczy go nawet w łóżku; dodaj pan, że król śpi i że królowa prosi, aby go nie budzono hałasowaniem.