Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/497

 — Ale niech wszyscy nie wchodzą, niech wejdzie deputacja z dwóch lub czterech osób.
 — Wszyscy, proszę pani.
 — Ale pomyśl pan, zatrzymają nas do rana.
 — Kwadrans tylko zajmą. Za wszystko odpowiadam, niech mi pani wierzy, znam lud, to wielkie dziecko, które potrzeba tylko głaskać, wobec śpiącego króla będzie cichy, spokojny i lękliwy, jak baranek.
 — To idź, Laporcie — rzekła królowa.
 Młody król zbliżył się do matki.
 — Po co robić to, czego ci ludzie żądają?... — wyrzekł.
 — Trzeba, mój synu — rzekła Anna Austrjacka.
 — No, jeżeli mówi się do mnie: „trzeba“, to nie jestem już królem?
 Królowa nic nie odrzekła.
 — Najjaśniejszy Pani pozwoli mi zadać pewne pytanie?... — odezwał się d‘Artagnan.
 — Mów pan — rzekł.
 — Wasza Królewska Mość zapewne sobie przypomina, jak bawiąc się w parku Fontainebleau, lub na dziedzińcach pałacowych w Wersalu, widział niebo, nagle się zachmurzające i rozlegające się grzmoty?
 — Tak, bezwątpienia.
 — Otóż ten huk piorunów, jakkolwiek Wasza Królewska Mość, miała ochotę jeszcze się bawić, mówił jej: Wracaj do domu, Najjaśniejszy Panie, trzeba.
 — Tak, panie, ale powiedziano mi, że huk piorunów jest głosem Boga.
 — Najjaśniejszy Panie — podchwycił d‘Artagnan — posłuchaj wrzawy ludu, a wyda ci się on bardzo podobny do huku piorunów.
 Rzeczywiście w tej chwili starszny zgiełk doleciał, niesiony nocnym wiatrem. Wtem naraz ustał...
 — Ot, Najjaśniejszy Panie, powiedziano ludowi, że Wasza Królewska Mość śpi, widzi więc Najjaśniejszy Pan, że zawsze jest królem.
 Królowa patrzyła ze zdumieniem na tego człowieka, który odwagą nieustraszoną równał się z najdzielniejszymi, a rozumem delikatnym i przebiegłym dorównywał wszystkim.
 Wszedł Laporte.
 — I cóż Laporcie? — spytała królowa.