Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/502

 — Jakto, Najjaśniejsza pani!... — rzekł kamerdyner — w tej samej karecie, co Ich Królewskie Moście?...
 — Nie chodzi teraz o etykietę, ale o losy króla... Wsiadaj, Laporte.
 Laporte spełnił rozkaz.
 — Proszę zapuścić firanki u okien — rzekł d‘Artagnan.
 — Ależ czy to nie obudzi podejrzeń?... — zapytała królowa.
 — Niech Wasza Królewska Mość raczy być spokojna... mam odpowiedź gotową.
 Zapuszczono firanki i pojechano galopem przez ulicę Richelieugo.
 Gdy dojeżdżano do bramy, dowódca posterunku zbliżył się na czele tuzina ludzi, trzymając w ręce latarnię.
 D‘Artagnan skinął nań, ażeby się zbliżył.
 — Czy poznajesz pan karetę?... — rzekł do sierżanta.
 — Nie — odpowiedział tenże.
 — To spójrz pan na herby.
 Sierżant zaświecił latarnią przy drzwiczkach.
 — Herby pana koadjutora — rzekł.
 — Cicho!.. on ma teraz wesołą awanturkę z panią de Guéménée.
 Sierżant zaczął się śmiać.
 — Otwórzcie bramę — rzekł — wiem, co to jest.
 Poczem, zbliżając się do zasłoniętego firanką okienka, wyrzekł:
 — Miłej zabawy, Wasza wysokość!...
 — Cicho pan bądź!... — zawołał d‘Artagnan — jeszcze przez pana wylecę ze służby.
 Rogatka zaskrzypiała na zawiasach, a d‘Artagnan, widząc drogę otwartą, zaciął siarczyście konie, które popędziły wyciągniętego kłusa. W pięć minut później dojechano do karety kardynała.
 — Mousqueton — zawołał d‘Artagnan — otwórz drzwiczki karety Jej Królewskiej Mości.
 — To on!... — rzekł Porthos.
 — Za stangreta!... — wykrzyknął Mazarini.
 — I z karetą koadjutora!... — odezwała się królowa.
 — Corpo di Dio!... mości d‘Artagnanie — wyrzekł Mazarini — wart jesteś na wagę złota!...