Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/509

dransa, gdy głos jakiś rozległ się przy drzwiach od sali, aż muszkieter podskoczył.
 — Panie d‘Artagnan!... — wołał głos — panie d‘Artagnan!
 — Tutaj — rzekł Porthos — tutaj. Porthos pomyślał, że jeśli d‘Artagnan sobie pójdzie, całe posłanie zostanie dla niego samego.
 Zbliżył się oficer. D‘Artagnan podniósł się na łokciu.
 — To pan d‘Artagnan?... — rzekł.
 — Tak, panie. Czego pan ode mnie chcesz?
 — Przychodzę po pana.
 — Od kogo?
 — Od Jego Eminencji.
 — Powiedz mu pan, że śpię i że po przyjacielsku radzę mu to samo uczynić.
 — Jego Eminencja nie położył się spać i wcale się nie położy i prosi pana do siebie natychmiast.
 — Cholera niech zdusi tego Mazariniego?... — mruknął d‘Artagnan. — Czegóż on ode mnie chce? kapitanem mnie zrobić? Tobym mu jeszcze przebaczył.
 Muszkieter podniósł się, narzekając, wziął szpadę, kapelusz, pistolety i płaszcz i podążył za oficerem, podczas gdy Porthos, zostawszy sam, starał się nacieszyć posłaniem.
 — Mości d‘Artagnan — rzekł kardynał — nie zapomniałem, z jaką gorliwością mi służyłeś, i chcę ci tego dać dowód.
 — Dobrze!... — pomyślał d‘Artagnan — to się wcale nieźle zapowiada.
 Mazarini patrzył na muszkietera i widział, jak mu się twarz rozjaśniła.
 — O! Wasza wysokość...
 — Panie d‘Artagnan, czy masz ochotę zostać kapitanem?
 — O! tak, Wasza Eminencjo.
 — A twój przyjaciel czy ciągle pragnie być baronem?
 — W tej chwili nawet śni, że już nim jest.
 — W takim razie — rzekł Mazarini, wyjmując z teki list, który już raz pokazał d‘Artagnanowi — weź to pismo i zawieź je do Anglji.
 D‘Artagnan spojrzał na kopertę, nie było na niej wcale adresu.