Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/510

 — A czy mogę wiedzieć, komu mam oddać?
 — Po przyjeździe do Londynu, dowiesz się; w Londynie dopiero zedrzesz podwójną kopertę.
 — A jakież są polecenia?
 — Słuchać we wszystkiem tego, do kogo jest list adresowany.
 D‘Artagnan miał nowe uczynić pytania, gdy Mazarini dodał:
 — Pojedziesz do Boulogne, zastaniesz tam pod „herbami Anglji“ młodego szlachica, nazwiskiem Mordaunt.
 — I cóż mam zrobić z tym szlachcicem?
 — Tam podążyć, dokąd on cię zaprowadzi.
 D‘Artagnan spojrzał na kardynała z miną zdumioną.
 — Teraz, kiedy już wiesz — rzekł Mazurini — jedź!
 — Jechać to łatwo powiedzieć — podchwycił d‘Artagnan — ale, ażeby jechać, potrzeba pieniędzy, a ja ich nie mam.
 — O!... — rzekł Mazarini, drapiąc się w ucho — powiadasz, że nie masz pieniędzy?
 — Nie, Wasza Eminencjo.
 — Ależ ten brylant, który dałem ci wczoraj wieczorem:
 — Pragnę go zachować na pamiątkę od Waszej Eminencji Mazarini westchnął.
 — W Anglji życie drogo kosztuje, Wasza wysokość, a zwłaszcza dla specjalnie przysłanego cudzoziemca.
 — Co!.. — odparł Mazarini — to kraj bardzo wstrzemięźliwy i żyje bardzo skromnie od czasu rewolucji, ale mniejsza.
 Otworzył szufladę i wyjął worek.
 — Cóż powiesz o tysiącu talarów?
 D‘Artagnan wydął potwornie dolną wargę.
 — Powiem, Wasza wysokość, że to mało, bo z pewnością nie pojadę sam.
 — Naturalnie — odpowiedział Mazarini — pan du Vallon będzie ci towarzyszył, ten zacny szlachcic, a z pewnością po tobie, drogi panie d‘Artagnan, kocham go najbardziej i szanuję ze wszystkich ludzi w całej Francji:
 — O! Wasza wysokość — rzekł d‘Artagnan, wskazując worek, którego Mazarini nie przestał trzymać — jeżeli go pan tak kocha i szanuje, to pojmuje pan...