Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/520

miasta, jakiś młodzieniec, czarno ubrany zdawał się jakby na kogoś czekać, a odkąd ich zobaczył, nie spuszczał badawczego wzroku.
 D‘Artagnan zbliżył się do niego i, widząc, że ów człowiek nie przestaje się w niego wpatrywać, rzekł:
 — Mój przyjacielu! nie lubię, ażeby mnie kto tak śrubował oczami.
 — Przepraszam pana — odezwał się młodzieniec, nie odpowiadając na tę uwagę d‘Artagnana — czy nie przybywa pan z Paryża?
 D‘Artagnan pomyślał, że to jakiś ciekawy pragnie mieć nowiny o stolicy.
 — Tak, panie — odrzekł wreszcie łagodniejszym tonem.
 — A czy nie ma pan czasem, zatrzymać się „pod herbami Anglji“?
 — Tak, panie.
 — W takim, razie — odrzekł młodzieniec — to do mnie masz pan interes; jestem Mordaunt.
 — A! — szepnął d‘Artagnan, — to ten, którego Athos każe mi się strzec.
 — A! — szepnął Porthos — to ten, którego Aramis każe mi zadusić.
 Obaj spojrzeli bacznie na młodzieńca. Ten omylił się, co do znaczenia ich spojrzeń.
 — Czyżby panowie, nie wierzyli memu słowu? — rzekł — gotów jestem złożyć panom dowody!
 — Nie, panie — rzekł d‘Artagnan, — oddajemy się do pańskiego rozporządzenia.
 — Otóż, — podchwycił Mordaunt, — pojedziemy niezwłocznie, bo to dzisiaj ostatni dzień zwłoki, o którą mnie prosił kardynał. Statek mój gotów, i gdybyście, panowie, nie przybyli dzisiaj, byłbym bez was odjechał, bo jenerał Olivier Cromwell musi niecierpliwie oczekiwać mego powrotu.
 — Ha! ha! — rzekł d‘Artagnan — więc to do jenerała Oliviera Cromwella, nas wysłano?
 — Alboż panowie nie macie do niego listu? — zapytał młodzieniec.
 — Mam list, którego podwójną kopertę mogę zedrzeć dopiero w Londynie ponieważ powiadasz mi pan, do kogo jest adresowany, nie potrzebuję już czekać dłużej.