Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/528

 — Jedźmy, — powtórzył król.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł Aramis — czy Wasza Królewska Mość nie uprzedzi swych przyjaciół?
 — Przyjaciół moich? — odrzekł Karol I, wstrząsając smutno głową, — mam tylko trzech. Jednego przyjaciela od lat dwudziestu, który o mnie nigdy nie zapomniał, dwóch przyjaciół od sześciu dni, których nigdy nie zapomnę. Chodźcie, panowie, chodźcie.
 Król wyszedł z namiotu, przed którym oczekiwał już jego koń, król jeździł na nim od trzech lat i bardzo go lubił. Koń, zobaczywszy go, zarżał z zadowolenia.
 — O! — rzekł król — byłem niesprawiedliwy, bo oto jeszcze jedna przynajmniej istota, która mnie kocha. Ty pozostaniesz mi wierny, Arthusie, nieprawdaż?
 A koń, jakby zrozumiał te słowa, zbliżył dymiące nozdrza do twarzy królewskiej, podnosząc wargi i pokazując uciesznie białe zęby.
 — Tak, tak — rzekł król, głaszcząc go ręką — tak, dobrze, Arthusie, jestem z ciebie zadowolony.
 I z tą lekkością, która go czyniła jednym z najlepszych jeźdźców w Europie, Karol wskoczył na siodło i, zwracając się do Athosa, Aramisa i de Wintera rzekł:
 — No, panowie, czekam na was.
 Ale Athos stał na miejscu, nieruchomy, z oczami wpatrzonemi i ręką, wyciągniętą ku linji czarnej, ciągnącej się wzdłuż brzegu Tyny w długości dwa razy większej od obozu.
 — Co to za linja? — rzekł Athos. — Wczoraj jej nie widziałem.
 — To zapewne mgła od rzeki, — odparł król.
 — Najjaśniejszy panie, to coś namacalniejszego, niż mgła.
 — Istotnie, widzę jakby jakąś przegrodę ciemnawą — rzekł de Winter.
 — To nieprzyjaciel wychodzi z Newcastle i otacza nas! — zawołał Athos.
 — Nieprzyjaciel? — rzekł król.
 — Tak! nieprzyjaciel! już za późno; tam, przy tym promieniu słonecznym, od strony miasta, widać błyszczące „brzegi żelazne“.
 Tak nazywano wówczaas kirasierów, z których Cromwell stworzył swoją gwardję.