Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/53

ROZDZIAŁ V

GASKOŃCZYK I WŁOCH

 Kardynał wrócił tymczasem do swego gabinetu, przy którego drzwiach czuwał Bernouin, i zapytał go, czy nie zaszło co nowego i czy nie ma jakich wiadomości z miasta. Otrzymawszy odpowiedź przeczącą skinął nań, ażeby się oddalił. Zostawszy sam, otworzył drzwi, wiodące na korytarz, potem drzwi od przedpokoju.
 D‘Artagnan znużony spał na ławce.
 — Panie d‘Artagnan — odezwał się łagodnie.
 D‘Artagnan nie ruszył się wcale.
 — Panie d‘Artagnan — rzekł głośniej.
 D‘Artagnan spal dalej.
 Kardynał zbliżył się i trącił go w ramię.
 Tym razem d‘Artagnan drgnął, obudził się a, obudziwszy się, stanął na równe nogi, jak żołnierz pod bronią.
 — Jestem!... — rzekł — kto mnie woła?
 — To ja... — wyrzekł Mazarini, z twarzą najuprzejmiej uśmiechniętą.
 — Przepraszam Waszą Eminencję, — rzekł d‘Artagnan — ale byłem tak znużony.
 — Nie przepraszaj mnie pan, — odrzekł Mazarini — bo zmęczyłeś się na usługach dla mnie.
 D‘Artagnan podziwiał uprzejmą minę ministra.
 — U... — mruknął pod nosem. — Czyżby się sprawdziło przysłowie, że szczęście przychodzi we śnie?
 — Pójdź pan za mną — rzekł Mazarini.
 — Ho!... ho!... — mruczał dalej d‘Artagnan — Rochefort dotrzymał słowa — ale którędy, u djabła, wyszedł?
 I obejrzał się po wszystkich kątach gabinetu, ale Rocheforta już nie było.