Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/535

 — O!... — rzekł Athos — straciliśmy dużo czasu.
 — Więc — rzekł król — niech będą dane rozkazy i jedźmy.
 — Czy sam je dasz, Najjaśniejszy Panie.
 — Nie, mianuję pana głównym dowódcą — rzekł król.
 — Posłuchaj więc, milordzie de Winter; niech Wasza Królewska Mość raczy się trochę oddalić, proszę; to, o czem mówić będziemy, Waszej Królewskiej Mości nie dotyczy.
 Król uśmiechnął się i cofnął o trzy kroki w tył.
 — Ja taką rzecz proponuję — mówił dalej Athos — podzielimy pański pułk na dwa szwadrony; pan staniesz na czele jednego, Jego Królewska Mość i my — na czele drugiego; jeżeli nic nam nie stanie na zawadzie, uderzymy razem, ażeby przełamać linję nieprzyjacielską, rzucimy się do Tyny i przebędziemy ją wbród albo wpław; gdyby zaś przeciwnie nasunięto nam jaką przeszkodę na drodze, pan i pańscy ludzie dacie się zabić do ostatniego, a my z królem podążymy dalej; kiedy już staniemy na brzegu rzeki, to choćby stali w trzy szeregi, jeśli szwadron pański spełni swój obowiązek, to już nasza rzecz.
 — Na koń!... — rzekł de Winter.
 — Na koń!... — rzekł Athos — wszystko jest przewidziane i postanowione.
 — Zatem, panowie — rzekł król — naprzód!...
 Dosiedli koni: król — konia Wintera, Winter konia królewskiego, potem de Winter pojechał na czele jednego szwadronu, a król, mając po prawej stronie Athosa, po lewej Aramisa, wysunął się w pierwsze szeregi drugiego oddziału.
 Całe wojsko szkockie przyglądało się tym przygotowaniom nieruchomie i z ciszą wstydu. Widziano, jak kilku wodzów wystąpiło z szeregów i złamało swe szpady.
 — To mnie pociesza — rzekł król — nie wszyscy są zdrajcy.
 W tejże chwili rozległ się głos Wintera.
 — Naprzód!... — wykrzyknął.
 Pierwszy szwadron ruszył z miejsca, potem drugi za nim podążył i zjechał ze wzgórza. Pułk kirasjerów, prawie równy liczebnie, rozwijając się poza wzgórzem, pędził cwałem na spotkanie. Król wskazał Athosowi i Aramisowi, co się dzieje.