Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/545

z wyjątkiem trzech czy czterech ludzi; nie miał więc możności bronić się.
 — Komu oddał szpadę?
 — Nie oddał, tylko ją złamał.
 — Dobrze zrobił; ale zamiast ją złamać, powinienby był lepiej z niej skorzystać.
 Zapanowało chwilowe milczenie.
 — Podobno zabity został dowódca pułku, który służył za eskortę Karolowi? — rzekł Cromwell, badawczo patrząc na Mordaunta.
 — Tak, panie.
 — Kto go zabił?
 — Ja.
 — Jak się nazywał? — Lord de Winter.
 — Pański stryj!... — zawołał Cromwell.
 — Mój stryj?... — podchwycił Mordaunt. — Zdrajcy Anglji nie należą do mojej rodziny.
 Cromwell trwał przez chwilę w zamyśleniu, patrząc na młodzieńca.
 Potem z głębokim smutkiem, który Szekspir tak dobrze maluje, rzekł doń:
 — Mordaunt, jesteś strasznym sługą.
 — Kiedy Pan rozkazuje — rzekł Mordaunt — opierać się nie można Jego rozkazom. Abraham podniósł nóż na Izaaka, a Izaak był jego synem.
 — Tak — odrzekł Cromwell — ale Bóg nie chciał spełnienia tej ofiary.
 — Rozejrzałem się dokoła siebie — rzekł Mordaunt — i nie zobaczyłem ani jagnięcia, ani koźlęcia, uwikłanego w zaroślach równiny.
 Cromwell skłonił głowę.
 — Silny jesteś wśród silnych, Mordaunt — wyrzekł. — A jak się sprawiali francuzi?
 — Jak ludzie serca — rzekł Mordaunt.
 — Tak, tak — szepnął Cromwell — francuzi biją się i rzeczywiście, jeżeli luneta moja dobra, zdaje mi się, że ich widziałem w pierwszym szeregu.
 — Tak, byli tam — odrzekł Mordaunt.
 — Po tobie jednak — podchwycił Cromwell.
 — To wina nie ich, ale koni.