Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/546

 Znów nastało milczenie chwilowe.
 — A Szkoci?... — zapytał Cromwell.
 — Dotrzymali słowa — rzekł Mordaunt — ani się ruszyli.
 — Nędznicy!... — szepnął Cromwell.
 — Oficerowie ich chcą się z panem widzieć.
 — Nie mam czasu. Czy im zapłacono?
 — Tej nocy.
 — Niech jadą więc, niech wracają w swe góry, niech ukryją swój wstyd, jeżeli góry ich są na to dość wysokie; nie mam już teraz żadnego do nich interesu, ani też oni do mnie. No, idź już, Mordaunt.
 — Zanim odejdę — rzekł Mordaunt — mam jeszcze zadać panu kilka pytań; co więcej, mam pewną prośbę, mój mistrzu.
 — Do mnie.
 Mordaunt skłonił się.
 — Przychodzę do ciebie, bohaterze mój, opiekunie, ojcze mój, i powiadam: Mistrzu, czyś ze mnie zadowolony?
 Cromwell spojrzał nań ze zdziwieniem. Młodzieniec pozostał niewzruszony.
 — Tak — wyrzekł Cromwell — odkąd cię znam, spełniałeś nietylko swój obowiązek, ale więcej jeszcze, niż obowiązek, byłeś moim wiernym przyjacielem, zręcznym dyplomatą, dobrym żołnierzem.
 — Czy przypominasz sobie, panie, że to ja pierwszy miałem myśl traktowania ze Szkotami, ażeby opuścili swego króla?
 — Tak, myśl ta pochodzi od ciebie, to prawda, nie czułem jeszcze takiej pogardy dla ludzi.
 — Czy dobrym byłem ambasadorem we Francji?
 — Tak, otrzymałeś od Mazariniego, o co go prosiłem.
 — Czyż nie walczyłem zawsze gorąco za pańską chwałę i dobro?
 — A może nawet za gorąco, jak wyrzucałem ci to przed chwilą. Ale dokąd zmierzasz?
 — Ażeby powiedzieć ci, milordzie, że nastała chwila, kiedy jednem słowem wynagrodzić możesz wszystkie moje usługi?
 — O!... — odezwał się Olivier z lekkim ruchem wzgardy — to prawda, zapomniałem, że każda usługa wymaga nagrody, żeś mi usługi wyświadczył i że nie jesteś jeszcze wynagrodzony.