Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/56

 — Tydzień wystarczy, ażeby to powetować. Tak, ale to co do pana, a gdzież są przyjaciele pańscy?...
 — Nic o nich nie wiem, panie kardynale.
 — Jakto?... nic pan nie wiesz?...
 — Rozstaliśmy się bardzo dawno, bo wszyscy trzej porzucili służbę wojskową.
 — Więc gdzie ich pan znajdziesz?...
 — Wszędzie, gdzie będą, — to już moją, rzecz.
 — Dobrze. A warunki pańskie?
 — Pieniędzy, panie kardynale, tyle, ile potrzeba będzie na przedsięwzięcie nasze. Przypominam sobie aż nadto dobrze, ile razy byliśmy w kłopocie, z powodu braku pieniędzy; gdyby nie djament, który zmuszony byłem sprzedać, bylibyśmy stanęli w drodze.
 — Do djabła!... pieniędzy i to wiele — odrzekł Mazarini — o!... jak się zaraz puszczasz, panie oficerze! Przecie pan wiesz dobrze, iż niema pieniędzy w skarbcu królewskim?
 — To zrób pan, jak ja, panie kardynale; sprzedaj klejnoty korony; niech mi Wasza Ekscelencja wierzy, nie targujmy się; wielkie rzeczy przy małych środkach nie dadzą się dobrze robić.
 — Ha! — wyrzekł Mazarini — postaramy się pana zadowolić.
 — Richelieu — pomyślał d‘Artagnan — byłby mi już dał pięćset pistolów.
 — Będziesz więc pan po mojej stronie?
 — Tak, jeżeli przyjaciele moi zechcą.
 — Ale w razie ich odmowy, będę mógł na pana liczyć?
 — Ja sam nigdy nic dobrego nie zrobiłem — odrzekł d‘Artagnan, potrząsając głową.
 — To poszukaj ich pan i znajdź.
 — Cóż im powiedzieć, ażeby nakłonić ich do służenia Waszej Eminencji?
 — Znasz pan ich lepiej ode mnie. Obiecasz im, stosownie do ich charakteru.
 — Co im mam obiecać?
 — Niechaj mi służą tak, jak służyli królowej, a wdzięczność moja będzie sowita.
 — Cóż mamy robić?
 — Wszystko, ponieważ, jak się zdaje, umiecie wszystko.
 — Panie kardynale, gdy się ma zaufanie do ludzi i je-