Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/562

 — Co mamy czynić? mordionx! To nie tak trudno powiedzieć.
 — Ty powiedz, d‘Artagnanie.
 — Dostaniemy się do najbliższego portu morskiego, zbierzemy wszystkie nasze drobne środki, najmiemy statek i powrócimy do Francji. Daję wszystko co do ostatniego grosza. Najpierwszym skarbem jest życie, a nasze, powiedzmy to sobie, wisi tylko na włosku.
 — Co mówisz o tem, du Val!on?... — zapytał Athos.
 — Ja — odrzekł Porthos — jestem zupełnie tego samego zdania, co d‘Artagnan! Obrzydliwy to kraj ta Anglja!
 — Więc gotów jesteś ją opuścić?... — zapytał Athos d’Artagnana.
 — Sandiu!... — odrzekł d‘Artagnan — nie widzę, co mogłaby mnie tu zatrzymać.
 Athos zamienił spojrzenie z Aramisem.
 — To jedźcie, moi przyjaciele — odezwał się z westchnieniem.
 — Takto, jedźcie!... — podchwycił d‘Artagnan — chyba jedźmy.
 — Nie, przyjacielu mój — odrzekł Athos — musimy się rozstać.
 — Rozstać!... — zawołał d‘Artagnan, oszołomiony tą niespodziewaną nowiną.
 — Ba!... — rzekł Porthos — dlaczego mamy się rozstać, kiedy jesteśmy razem?
 — Bo wasze zadanie już spełnione, i możecie, a nawet powinniście powrócić do Francji, ale z nami co innego
 — Zadanie wasze jeszcze nie spełnione?... — spytał d‘Artagnan, patrząc na Athosa ze zdziwieniem.
 — Nie, przyjacielu mój — odpowiedział Athos głosem słodkim a zarazem stanowczym. — Przybyliśmy tu, ażeby bronić króla Karola, źleśmy go bronili, teraz musimy go ocalić.
 — Ocalić króla!... — wyrzekł d‘Artagnan, spoglądając z kolei na Aramisa.
 Aramis poprzestał tylko na kiwnięciu głową. Twarz d‘Artagnana przybrała wyraz głębokiego współczucia; zdawało mu się, że ma do czynienia z dwoma warjatami.
 — Ależ to niemożliwe, ażebyś mówił poważnie, Athosie — odezwał się d‘Artagnan — król znajduje się wśród