Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/57

żeli się chce, ażeby i oni mieli zaufanie do nas, to się ich lepiej objaśnia, niż to czyni Wasza Eminencja.
 — Kiedy nadejdzie chwila działania, bądź pan spokojny — podchwycił Mazarini — będziecie znali wszystkie moje myśli.
 — A do tego czasu?
 — Poczekaj pan i szukaj przyjaciół.
 — Panie kardynale, może ich niema w Paryżu, co nawet prawdopodobne; trzeba będzie podróżować. Ja jestem tylko bardzo ubogim porucznikiem muszkieterów, a podróże kosztują drogo.
 — Ja — odrzekł Mazarini — nie chciałbym, ażebyś pan tę podróż odbywał z wielką pompą, projekty moje wymagają tajemnicy, a wyekwipowanie pańskie mogłoby zwrócić uwagę.\
 — Ależ, panie kardynale, nie mogę podróżować z mojej pensji, bo zalegają mi z jej wypłatą od trzech miesięcy, a nie mogę też podróżować z mych oszczędności, gdyż przez lat dwadzieścia dwa, odkąd służę, dorobiłem się tylko długów.
 Mazarini wstał i przez chwilę trwał w zamyśleniu, jak gdyby toczyła się w nim wielka walka; potem, przystąpiwszy do szafy, zamkniętej na trzy zamki, wydobył z niej worek i, dwa czy trzy razy zważywszy go w ręku, zamim oddał go d‘Artagnanowi, wyrzekł z westchnieniem:
 — Masz pan to na podróż.
 — Jeżeli to są dolary hiszpańskie, a choćby nawet talary w złocie — pomyślał d‘Artagnan — możemy jeszcze razem prowadzić interesa.
 Skłonił się kardynałowi i schował worek do obszernej kieszeni.
 — Zatem, to już rzecz umówiona — podchwycił kardynał — udasz się pan w podróż.
 — Tak, panie kardynale.
 — Pisuj pan do mnie codzień, ażebym wiedział, jak ci idzie.
 — Nie omieszkam, panie kardynale.
 — Bardzo dobrze... Ale... ale... a nazwiska pańskich przyjaciół?
 — Nazwiska moich przyjaciół? — powtórzył d‘Artagnan, jeszcze trochę niespokojny.