Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/579

wali mi kompanji i noce cale spędzaliśmy przy kieliszku i kartach.
 — A tak! — rzekł Anglik z westchnieniem — to prawda, wy, francuzi, jesteście wesołymi kolegami.
 — A pan czy nie grasz, kiedy jesteś na straży?
 — Nigdy — odparł Anglik.
 — To musisz się pan bardzo nudzić, mocno pana żałuję — podchwycił d‘Artagnan.
 — Faktem jest — rzekł oficer — że kiedy kolej przychodzi na mnie, aż mię przejmują dreszcze. Noc taka wydaje mi się bardzo długą.
 — Tak, kiedy człowiek jest sam albo z głupimi żołnierzami ale kiedy się ma wesołego partnera, kiedy na stole toczy się złoto i kości, noc przemija, jak sen. Czyż pan nie lubisz grać?
 — I owszem.
 — W lancknechta, naprzykład?
 — Do szaleństwa, grałem w niego co wieczór we Francji.
 — A odkąd jesteś pan w Anglji?
 — Nie trzymałem karty w ręku.
 — Mocno żałuję — odrzekł d‘Artagnan z miną pełną współczucia.
 — Posłuchaj pan — rzekł anglik — zrób jednę rzecz.
 — Co takiego?
 — Jutro jestem na straży.
 — Przy Stuarcie?
 — Tak. Przyjdź pan do mnie na noc do kompanji.
 — Niepodobna.
 — Niepodobna! Dlaczego?
 — Bo co noc gram z panem du Vallon. Czasem wcale się spać nie kładziemy, dziś zrana naprzykład, jeszcze graliśmy o świcie.
 — Więc cóż z tego?
 — A tożby on się zanudził, gdybym z nim nie grał.
 — A czy dobry z niego gracz?
 — Widziałem, jak przegrywał dwa tysiące pistolów, śmiejąc się do łez.
 — To go pan przyprowadź.
 — Alboż ja mogę? A nasi więźniowie?
 — A! do djabła! prawda, to każcie, panowie, ich pilnować swoim lokajom.