Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/581

 — Naszą partyjkę.
 — Nic w świecie — rzekł Grasslow.
 — A no to przyjdź pan dziś do nas, a jutro my ci złożymy wizytę.
 — Doskonale! Dziś u was, jutro u Stuarta, pojutrze u mnie.
 — A potem w Londynie? mordioux — rzekł d‘Artagnan — widzisz pan, że wszędzie można pędzić wesołe życie.
 — Tak, kiedy człowiek spotka francuzów i to francuzów takich, jak pan — rzekł Grosslow.
 — I jak pan du Vallon, zobaczysz, co to za zuch! frondysta zagorzały! o mało nie zadusił Mazariniego we drzwiach; używają go, bo się boją.
 — Tak — rzekł Grosslow — dobrą ma minę, i chociaż go jeszcze nie znam, bardzo mi się podobał.
 — O!... a dopiero go poznasz!... Ale właśnie mnie woła. Przepraszam, tak przywykliśmy do siebie, że nie może się bezemnie obejść. Darujesz więc pan...
 — Zatem, jak będzie?
 — Dzisiaj wieczorem.
 — U pana?...
 — U mnie.
 Obaj ukłonili się sobie wzajemnie, i d‘Artagnan powrócił do swych towarzyszy.
 — O czem u djabła rozmawiać mogłeś z tym buldogiem?.... — rzekł Porthos.
 — Mój drogi przyjacielu, nie mów tak o panu Grosslowie, to jeden z moich serdecznych przyjaciół.
 — Jeden z twoich przyjaciół — podchwycił Porthos — ten morderca wieśniaków...
 — Cicho!... mój drogi Porthosie. A tak!... Pan Grosslow jest trochę żywy, to prawda, ale w głębi jego duszy odkryłem dwa dobre przymioty: głupi jest i dumny. Zresztą sam go ocenisz.
 — Jakto?...
 — Zapoznam cię z nim dziś wieczorem, przyjdzie grać z nami.
 — Ho!... ho!... — rzekł Porthos, a oczy mu zapłonęły na te słowa — a czy bogaty?
 — To syn jednego z największych kapców w Londynie.
 — I umie grać w laucknechta.