Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/582

 — Ubóstwia go.
 — Dobrze!... — zawołał Porthos — a to będziemy mieli przyjemną noc.
 — Tem przyjemniejszą, że będzie ona zapowiedzią nocy jeszcze lepszej.
 — Jakto?...
 — Dziś u nas grać będzie, jutro my będziemy u niego grali.
 — Gdzież to?...
 — Powiem ci później. Teraz o jednem tylko pomyślmy, ażebyśmy godnie pana Grosslowa przyjęli za zaszczyt, jaki nam czyni. Dziś, wieczorem zatrzymamy się w Derba; niech Mousqueton pojedzie naprzód, i choćby była tylko jedna butelka wina w całem mieście, niech ją kupi. Dobrze byłoby, ażeby przygotował także piękną kolację, w której nie weźmiesz wcale udziału ani ty, Athosie, bo masz febrę, ani ty, Aramisie, ponieważ jesteś kawalerem Maltańskim i rumienić się musisz przy takich rozmowach, jakie my prowadzimy. Słyszycie?...
 — Tak — odrzekł Ponthos — ale niech mnie djabli porwą, jeżeli co rozumiem.
 — Porthosie, mój przyjacielu, wiesz, że pochodzę z proroków po ojcu, a od Sybilli przez matkę, że dlatego mówię tylko przenośniami i zagadkami: że ci, co mają uszy, słyszą, a ci, co mają oczy, widzą; więcej nie mogę powiedzieć narazie.
 — Rób, jak chcesz, mój przyjacielu — rzekł Athos — a ja jestem pewien, że wszystko, co uczynisz, będzie jak najlepsze.
 — Czy i ty tak myślisz, Aramisie?...
 — Najzupełniej, mój drogi d‘Artagnanie.
 — A tak to co innego; ci prawdziwie wierzą, nie tak, jak ten niedowiarek Porthos, który musi dopiero wszystko zobaczyć i wszystkiego się dotknąć, ażeby uwierzyć.
 — A tak — odrzekł Porthos z miną zadowoloną — ja jestem bardzo niedowierzający.
 D‘Artagnan klapnął go po ramieniu, a ponieważ przybywano na popas, rozmowa na tem się urwała.