Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/591

go potrwać. I znowu, dobył z kieszeni dwadzieścia pistolów.
 — Ostatni raz, kapitanie. Dwadzieścia pistolów odrazu, po raz ostatni...
 — Niech będzie dwadzieścia pistolów — odrzekł Giosslow.
 I odwrócił dwie karty, jak zwykle, króla dla d‘Artagnana, asa dla siebie.
 — Król — rzekł d’Artagnan — to dobra wróżba. Panie Grosslow — dodał — strzeż się króla.
 Pomimo panowania nad sobą, d‘Artagnan nie mógł powstrzymać dziwnego drżenia w głosie, które partnera przejęło dreszczem. Grosslow zaczął ciągnąć karty, jedno po drugich; jeżeli padnie król, przegra. Odkrył króla.
 — Nareszcie!... — rzekł d‘Artagnan.
 Na to słowo, Athos i Aramis powstali, Porthos cofnał się o krok.
 Zabłysnąć miały sztylety i szpady. Ale nagle drzwi się otworzyły i ukazał się na progu Harrison, a z nim jakiś człowiek, otulony płaszczem. Za tym człowiekiem zamigotały muszkiety pięciu czy sześciu żołnierzy. Grosslow zerwał się żywo, zawstydzony, że go zastano przy winie, kartach i kościach.
 Ale Harrison wcale nie zwrócił nań uwagi i, wchodząc do pokoju królewskiego ze swym towarzyszem, rzekł:
 — Karolu Stuarcie, przyszedł rozkaz, ażeby cię zawieźć do Londynu, nie zatrzymując się ani w dzień, ani w nocy. Przygotuj się natychmiast do odjazdu.
 — A czyj to jest rozkaz?... — zapytał król.
 — Generała Oliwiera Cromwella — odrzekł Harrison — a przynosi go oto pan Mordaunt, któremu też powierzone jest niezwłocznie jego wykonanie.
 — Mordaunt!... — szepnęło czterech przyjaciół, zamieniając spojrzenia.
 D‘Artagnan zgarnął ze stołu wszystkie pieniądze, które on jak i Porthos przegrali, i schował je do obszernej kieszeni. Athos i Aramis stanęli za nim.
 Na to poruszenie, Mordaunt odwrócił się, poznał ich i wydał okrzyk dzikiej radości.
 — Zdaje mi się, żeśmy się złapali — rzekł cicho d‘Artagnan do swych przyjaciół.
 — Jeszcze nie — rzekł Porthos.